Er was vorige week weer eens een opstand van Noord-Afrikanen in Bobigny waarbij auto’s in brand gestoken werden. Een protest van ongeveer 2000 mensen verliep in de middag nog vreedzaam. De demonstranten protesteerden tegen de gewelddadige arrestatie van een 22-jarige man afgelopen week in het naburige Aulnay-sous-Bois. De man, Theo, ligt nog altijd in het ziekenhuis. De vier betrokken agenten zijn geschorst, een wordt verdacht van verkrachting van de arrestant, de anderen van buitensporig geweld. Woensdagavond waren er weer rellen, deze keer in de buurt van het Gare du Nord. De politieman houdt vol dat zijn wapenstok per ongeluk in de anus van een arrestant terechtkwam. Gescheurde sluitspier. Oeps! Was niet de bedoeling. Hij gleed er zomaar in. Heel gek. Gewoon zo door zijn spijkerbroek heen. Of had hij die uitgetrokken? Van die zwarten kun je alles verwachten.
Het geweld van de politie kent een lange traditie, die teruggaat tot de Algerijnse vrijheidsstrijd. De meeste Algerijnen in Parijs waren daarvoor; de meeste politiemannen waren tegen. Een commissaris van politie, Maurice Papon was niet alleen verantwoordelijk voor de dood van 200 demonstanten, hij bleek ook verantwoordelijk voor de deportatie van 1560 joden als politieschef van het Vichy regime in Frankrijk. Hij werd in 1998 veroordeeld tot 10 jaar gevangenisstraf. Na zijn vrijlating zei hij in een interview met het Franse tijdschrift Le Point in februari 2004, dat hij geen spijt had van de misdaden die hij gepleegd had, dat de rechters die hem hadden veroordeeld zich zouden moeten schamen.
Er is door de Franse politie altijd veel geweld gebruikt. Berucht is de massacre van 11 oktober 1961, waar een demonstratie voor de onafhankelijkheid van Algerije die door de politie uit elkaar geslagen werd en waarbij de Algerijnse demonstranten de Seine in geslagen werden. Aantal doden: bijna 100.
Op 8 februari 1962 vielen er bij het metrostation Charonne 9 doden bij een vreedzame demonstratie tegen de aanslagen van de uiterste rechtse OAS. Geen van hen was overigens Algerijn. De laatste 20 jaar zijn er grote delen van de Parijse voorsteden niet meer toegankelijk, zelfs niet voor de politie. Het zijn door Noord-Afrikaanse hooligans gedomineerde no-go areas.
Vergeleken met Frankrijk zijn de door Marokkaanse criminelen gedomineerde buurten in Amsterdam, Rotterdam en den Haag kinderspeeltuinen. Er zijn in Frankrijk ook veel meer terroristische aanslagen.
Hoe zou dat komen? Eén oorzaak heb ik al genoemd: de Algerijnse oorlog heeft gewelddadige sporen nagelaten. Maar er is meer. De Parijse volkshuisvesting heeft geleid tot veel grotere etnische segregatie van die in Amsterdam, Rotterdam of Den Haag. En tenslotte: de Parijse autoriteiten hebben nooit een beleid gevoerd van het subsidiëren van etnische organisaties. Dat vermaledijde Nederlandse multiculti beleid heeft tot ver in de jaren 90 gezorgd voor relatief vreedzame verhoudingen tussen allochtonen en autochtonen. Gewelddadige opstanden van Turken of Marokkanen hebben wij nooit gehad. Terroristische aanslagen van geradicaliseerde moslims zijn – op één na – voorkomen.
Jazeker, meer dan de helft van de Marokkaanse jongeren is ooit in aanraking geweest met de politie. Maar er is bij mijn weten nooit een wapenstok per ongeluk in de anus van zo’n Marokkaanse jongen gegleden. Het aantal dodelijke slachtoffers bij relletjes is ook aanzienlijk geringer dan in Frankrijk. Theedrinken helpt. Dat hebben Jean Tillie en ik al in 1999 laten zien. Uit onderzoek dat wij onder Turken, Marokkanen, Surinamers en Antillianen in Amsterdam hebben gedaan bleek dat er een sterk verband bestond tussen de mate waarin de verschillende etnische groepen georganiseerd waren en hun vertrouwen in de lokale politiek. Destijds hadden de Turkse Amsterdammers zelf meer vertrouwen in de Amsterdamse gemeenteraad dat autochtone Amsterdammers. En de opkomst bij de gemeenteraadsverkiezingen was ook hoger. Turkse Amsterdammers waren beter georganiseerd dan de Marokkanen en Antillianen en dat vertaalde zich in een veel lagere opkomst van Marokkanen en Antillianen. En dat zijn nu juist de groepen waarvan de jongeren ook het vaakst met de politie in aanraking komen. Ons minderhedenbeleid gericht op het versterken van de etnische gemeenschap is een zegen geweest.
