De Nederlandse media zijn de klap van Keulen nog lang niet te boven. Nog op donderdag 7 januari drukte de Volkskrant een ingezonden brief af van een mevrouw uit Alkmaar die meende dat het hier ‘valse aangiftes’ betrof van gemene Duitse vrouwen die de arme, onschuldige asielzoekers pootje willen lichten. Volkskrant-columnist Bert Wagendorp had een paar dagen daarvoor al de vrouwen van iets soortgelijks beticht. Keulen zou slechts ‘die blonde’ in de kaart spelen en Margriet Oostveen, meestal wel goed voor een tegengeluid, geloofde ook niks van de Duitse “hysterie”.
Maar ook Rob Wijnberg, hoofdredacteur van het hippe internetplatform De Correspondent, wrong zich in allerlei bochten. Er moest verder onderzoek worden gedaan, aldus een vrome Wijnberg; er was namelijk nog niks bekend. En dat op een moment dat de hoofdcommissaris van de politie van Keulen al was afgetreden.
Toen de feiten zo langzamerhand niet meer te ontkennen vielen lanceerde Francisco van Jole, hoofdredacteur van Joop.nl en altijd vooraan als het om de verdediging van links erfgoed gaat, de stelling dat ‘Keulen’ slechts aandacht krijgt vanwege de herkomst van de daders. Want als het om witte mannen gaat die witte vrouwen tijdens de Münchener Bierfesten in hun billen knijpen, dan hoor je die (rechtse) Duitse luitjes niet!
Het bleek het startsein te zijn voor de verdedigingslinie van linkse feministes anno 2016.
Asha ten Broeke, zelfverklaard voorvrouw van de feministische beweging, had het zwaar met ‘Keulen’. Ze vond het maar gek dat van haar een reactie werd verwacht, twitterde ze. Nou, dat ging ze lekker niet doen! “Leest allen dit”, slingerde ze ten einde raad de wereld in. Het was een snotterbrief die haar was aangereikt door Sunny Bergman, ook zo’n zelfverklaard feministe die ‘Keulen’ de moeite van het noemen niet waard vindt. Want? Nou, omdat er ook onder witte mannen verkrachters rondlopen! Snap dat nou eens!
Waarna het hek van de dam was. De ene na de andere deskundige mocht in de Nederlandse media uitleggen dat er natuurlijk geen verband was met de achtergrond van de daders en dat de gedachte aan een beschavingsoffensief onder de nieuwkomers ten eerste flauwekul is en ten tweede stigmatiserend.
Nou wil ik niet beweren dat er in Nederland geen akelige mannen met losse handjes meer voorkomen, maar opvoedingsboodschappen zoals ‘als een vrouw nee zegt dan bedoelt ze ook nee’, hebben volgens mij flink geholpen.
Zo niet volgens feministes-2016. Ene Mieke van der Linden, ‘Hoofd special projects & tasks bij IFFR’ (nooit van gehoord), kreeg een halve pagina om in de NRC van zaterdag 9 januari uit te leggen dat ze haar gehele leven is bepoteld, beknepen en verkracht door buurmannen, leraren Duits, en natuurlijk de witte mannen van de Nederlandse media.
Online was het niet anders. Van Jole stelde zijn Joop.nl website open voor vergelijkbare onzin. Ene Lianne Mulder (student University of the West Indies) schoot de vluchtelingen te hulp met het verhaal dat zij haar gehele leven was aangerand door witte mannen, totdat zij, godlof, in Ghana terecht kwam (voor twee maanden en drie weken!) waar zij juist door zwarte mannen tegen witte aanranders werd beschermd! “Dus voordat je ‘bescherm onze vrouwen’ gebruikt als een tactiek om te proberen de grenzen te sluiten en om je racisme, islamofobie en xenofobie te verdoezelen”, sprak zij tegen haar ‘tegenstanders’, “zou ik zeggen: begin eerst eens witte Nederlandse mannen en jongens te onderwijzen over respect voor vrouwen. …(Geert, lees je mee?). Dankjewel.”
Anja Meulenbelt vond het een top-brief en schrijfster Franka Treur, kennelijk een vriendin van Anja, was er ook heel blij mee en deelde ‘m op Facebook.
Nu kan ik, met een flinke dosis inlevingsvermogen, nog wel begrijpen dat de dames het zielig vinden voor vluchtelingen dat ze nu wellicht worden aangezien voor potentiële aanranders. Dat is vervelend natuurlijk en voor generalisaties moeten we waken. Maar beseffen de dames wel wat ze met hun ‘wij-staan vierkant-achter-de-aanrander-buitenlanders’ feitelijk zeggen? Hun jij-bak (‘maak je niet druk over Keulen, het gebeurt ook in Nederland’) komt er op neer dat het kennelijk helemaal geen punt is als zwarte of groene of rode mannen vrouwen verkrachten, ‘want witte mannen doen het ook!’
Domme dozen zijn het.
In Duitsland zijn de media nog steeds op zoek naar de feiten. Er wordt bericht over nieuwe aangiftes en er worden nog steeds nieuwe plaatsen bekendgemaakt waar ook vrouwen zijn aangerand in de oudejaarsnacht. En er wordt driftig geanalyseerd welke rol de angst voor reacties van rechts hebben gespeeld bij het feit dat het zo lang heeft geduurd voordat er over de volle omvang van de vrouwenaanrandingen is bericht.
Maar in Nederland houden de media niet van feiten, geef hen maar politiek correcte meningen. In Met het Oog op Morgen kon betaalde mensenrechtenactivist Boris Dittrich (D66) vanuit Berlijn dan ook unverfroren beweren dat hij o zo blij was dat Nederland ‘zo volwassen’ om ging met de zaak Keulen.
