Wat een bijzondere opiniemakers hebben we toch in Nederland. Anne Fleur Dekker was nog niet gesneuveld of actrice Anousha Nzume werd op het schild gehesen, met veel verstand van ‘witte mensen’. In alle media kwam ze uitvoerig aan het woord en in NRC Handelsblad mocht ze Halbe Zijlstra van racisme beschuldigen, op basis van zijn huidskleur en het niet beantwoorden van een vraag. Een ernstige zaak, zou je zeggen, zo’n ongefundeerde beschuldiging. Of zou het mogen worden.
Racisme-hoogleraar Gloria Wekker vervolgens verraste afgelopen zondag in Buitenhof met haar gezicht, meer dan met haar inzicht: ze bleek nog witter dan interviewer Paul Witteman. Tamelijk vermoeiende dames die weinig hebben opgestoken van Obama, die met zijn verkiezing alleen al aantoonde dat we niet overal en in elk blank mens racisme hoeven te zien. Hoe racistisch stereotyperend Zwarte Piet ook is.
Ondertussen kregen we van een promoverende filosofe en juriste, Tamar de Waal, te horen dat de Erdogan-Turken in Nederland geen integratieprobleem vormen. Waarom niet? Omdat we in Nederland ook blanke mensen hebben die foute dingen roepen, in de tweede kamer en in voetbalstadions. Een drogredenering van de bovenste plank. In de NRC werd de jongedame – het hoeft niet te verbazen – beloond met twee pagina’s aandacht en een vermelding op de voorpagina. Ook TPO-journalist Chris Aalberts vond het heel ‘zinvol’ en een ‘uitstekend interview’ (alhier). En zo weten we meteen op welk niveau die jongen zit, of wenst te zitten.
Vervolgens werden we verwend met verschillende opiniestukken over de laatste gifgasaanval in Syrië. Menig auteur wist zeker dat Assad achter de aanval zat. Dat de lokale Tahrir al-Sham, een jihadistische club, eventueel een internationale militaire reactie tegen Assad wilde uitlokken, was volgens een filmmaakster in de Volkskrant onzin. Want Assad heeft “voldoende gedaan om zichzelf in een kwaad daglicht te stellen, daar hebben de rebellen geen gifgasaanval voor nodig.” Alsof niet juist gifgas voorbij de beroemde ‘rode lijn’ is, een niet te passeren grens. Ook Thomas von der Dunk had in de VK sterke argumenten: “Over het feit dat Baschir-al-Assad (sic) in de categorie ‘tirannen’ valt, kon ook al voor de jongste gifgasaanval weinig twijfel bestaan.”
In NRC droegen een cultuurwetenschapper en een arabist hun steentje bij: “Alle feiten wijzen naar Assad.” Een gifgasaanval van Assad tegen zijn bevolking zou diezelfde bevolking tegen hun lokale tirannen, die salafistische jihadisten, opzetten. Wie het snapt, mag het zeggen. En ze verwezen naar de ‘Syrian Network For Human Rights’, een website van één man, een felle tegenstander van Assad, die zijn feiten verspreidt vanuit zijn huis in Coventry, Engeland.
Veel opiniemakers lijken ook vergeten te zijn hoe het ging ten tijde van Obama: “Obama deed niets”, schreef bijvoorbeeld Derk Jan Eppink op 12 april in de Volkskrant, hetgeen pertinente onzin is. Hoe ging het ook alweer? Obama wenste niet te interveniëren in Syrië maar stelde in augustus 2012 wel zijn rode lijn. Een jaar later volgde het gifgas in Ghouta. De vraag was waarom Assad het risico wilde lopen dat de grootste militaire macht ter wereld zou interveniëren, zoals dat in 2011 in Libië was gebeurd, met een afgeslachte tiran Gaddafi tot gevolg. En de VS maakten zich na Ghouta inderdaad klaar om, net als in Libië, militair in te grijpen. Het scheelde maar een haar. Minister van buitenlandse Zaken John Kerry deed tijdens een persconferentie een terloopse suggestie, waar Rusland en Assad gretig op inhaakten: alle voorraden chemische wapens mochten terstond uit Syrië worden verwijderd. En zo geschiedde: de OPCW deed haar werk, naar eigen zeggen succesvol.
Nu kan het best zijn dat Assad chemische wapens achter de hand heeft gehouden of opnieuw heeft geproduceerd en ingezet. Maar waarom zou hij dat doen, met wrok onder de bevolking tot gevolg en wederom een risico op westers ingrijpen? Het kan, misschien wil hij onschuldige mensen terroriseren, maar we mogen ook naar tegenargumenten luisteren, zelfs van de duivel. Overtuigender dan bovenstaande opiniemakers is namelijk Assad zelf. Op 4 april vond de chemische aanval plaats in Khan Shaykhun, op 13 april gaf Assad een lang interview, in het Engels – zoals hij vaker gedaan heeft – waarin hij ontkent nog chemische wapens te bezitten, en waarin hij op alle mogelijke manieren uitlegt waarom de aantijgingen in zijn ogen ongeloofwaardig zijn. Kijk en oordeel zelf. Als hij een leugenaar is, is hij een bijzonder getalenteerde leugenaar. Zijn argumenten krijgen in westerse media in ieder geval amper aandacht.
Bij ons liet zelfs Trouw-columnist Sylvain Ephimenco, die normaal gesproken toch boven het Dekker-Wekker-niveau zit, zich verleiden tot een oppervlakkig analyse. “Volgens deskundigen en Amerikaanse geheime diensten is het meer dan aannemelijk, zo niet zeker dat Syrië het verbod heeft geschonden (…) Trump doet het in deze kwestie beter dan zijn voorganger. Of we het leuk vinden of niet, de huidige president van de VS verdient met zijn vergelding onze morele steun.”
Het is zo jammer allemaal. Trump had in Syrië samen met Poetin en Assad een spoedige vrede, stabiliteit en een overgangsregering kunnen bewerkstelligen, inclusief verplettering van ISIS- en Al Qaida-achtige bewegingen. Het is wat dat betreft spijtig dat die ‘fascist’ Steve Bannon zijn invloed kwijt is. Misschien kunnen wij onze eigen Thierry Baudet ter advisering richting Witte Huis sturen, ook een ‘fascist’ tenslotte. Nzume, Dekker & Wekker wil hem vast op weg helpen, met een hatelijke rotschop.
Dit artikel werd eerder hier gepubliceerd.
https://youtu.be/2Aq8__OL91M
