Malou van Hintum betoogt op vk.nl dat Nederlandse vrouwen voor zichzelf moeten gaan zorgen. Nog afgezien van het feit dat dat een open deur is – vervang ‘vrouw’ in haar betoog voor ‘man’ en mensen zullen naar hun voorhoofd wijzen over deze afhankelijkheidsrelatie – is het een feit dat dat niet gaat gebeuren. Het kán ook niet gebeuren in een land waarbij ‘economische zelfstandigheid’ wordt gedefinieerd als een (bruto) inkomen van 1000 euro. Duizend euro! Van Hintum vraagt zich dan ook retorisch af hoe zelfstandig je kunt zijn met 1000 euro.
De feiten in haar relaas zijn waar. 99 procent van de alimentatieplichtigen is man, vrijwel alle eenoudergezinnen bestaan uit moeders en niet eens de helft van de Nederlandse vrouwen verdient 1000 euro per maand. Ook haar betoog dat vrouwen voor de ‘leuk’ werken en er thuis ‘afspraken’ worden gemaakt over wie geen betaald werk verricht, staat als een huis. En dat bij die ‘afspraak’ de man thuisblijft, is nicht im Frage.
Luie donders
Waar Van Hintum aan voorbij gaat is dat vrouwen luie donders zijn. Wij willen helemaal niet werken – al zijn we nog zo goed in multitasken. Wij multitasken de verzorging van het gezinsinkomen naar de man. Zeg nou eerlijk, werken, opstaan je haasten, de file in en dan in een kantoor met allerlei mensen de dag doorbrengen, orders aannemen en uitvoeren om vervolgens weer naar huis te gaan – pff nee, leuk is anders.
Waarom zou je dat doen, als je een man zover kunt krijgen jou te onderhouden? Dat je daar afhankelijk van wordt, zien wij, werkende vrouwen, verkeerd. Bovendien zijn wij losers want slechts 4 procent van de werkende vrouwen verdient een dusdanig inkomen dat ze haar hypotheek én rok én kinderen én vakantie én hobby’s kan betalen zonder een beroep op ‘s mans inkomsten te doen.
Daarnaast vergeten wij werkende vrouwen dat manlief ook afhankelijk is van zijn (huis)vrouw: boodschappen doen, koken, strijken, schoonmaken – we dachten toch niet dat een man dat er nog bij kan hebben, naast zijn werk. Nee, niet-werkende vrouwen zijn helemaal niet afhankelijk. Totdat ze worden ingeruild voor een jonger en nieuwer exemplaar en drie hoog achter met 1000 euro moet rondkomen. Dan pas. En dat gaat niet gebeuren hoor, al eindigt één op de drie huwelijken in scheiding.
Het eeuwige kinderen opvoeden
Niemand durft het hardop te zeggen maar vrouwen zijn lui. Vrouwen onttrekken zich aan verantwoordelijkheden anders dan die van de geurkaarsen en bloemen op orde hebben. En o ja, het eeuwige kinderen opvoeden. Maar werken, nee, dat gaat vrouwen gewoon te ver. Werken is niet ‘leuk’. Dat werken is in veel gevallen niets anders is dan het dak boven je hoofd betalen en de boodschappen die je buikje moeten vullen (van jou én je kinderen), daar wordt aan voorbijgegaan.
Dat werken in veel gevallen geestdodend is, wordt verzwegen. Heus, werk en plezier met elkaar verenigen is voor een fractie van mannen weggelegd maar die mannen gáán wél elke ochtend richting NS-station of file. Omdat die vrouw onderhouden moet worden. Een vrouw die dat onderhoud heeft afgedwongen door een kind te baren. En het eeuwenoude excuus om niet te werken is: ‘Ik kan toch beter zelf voor m’n kind zorgen dan het op de crèche te dumpen.’ Natuurlijk, wij vrouwen studeren eerst op kosten van onze vaders om vervolgens verder te leven op kosten van onze mannen. Omdat het kan.
Midden-Oosten
In het Midden-Oosten zijn het juist de hoogopgeleide vrouwen mét kind die het vertikken om te stoppen met werken. Ze hebben vaak een strijd moeten leveren om te mogen studeren en een diploma te behalen waarmee ze onafhankelijk blijven van een man. Want die man, daar kun je niet op vertrouwen. Geen vrouw die de verzorging van haar kind zal laten afhangen van inkomsten gegenereerd door haar man. Wij, in het ontwikkelde Westen, beroepen ons op ‘afspraken’ en op alimentatie. Een ander woord voor pure armoe – want dan heeft manlief het opeens gedaan, die breuk in je carriere.
En hoe achterlijk wij in 2011 nog steeds zijn, wordt misschien wel het best geïllustreerd door een uitspraak van mijn hoogopgeleide thuismoederende vriendin: ‘Ik hoop dat het een meisje wordt, ik bedoel, van jongetjes moet je nog maar afwachten of ze goed terechtkomen. Een meisje gaat toch trouwen.’
Paupers
Werkende economisch zelfstandigen vrouwen, dat is dus meer dan 80K op jaarbasis, niet dat gesukkel van 1000 euro per maand. Die zijn niet vrij, zoals Milou van Hintum betoogt. Ze zij slaaf van hun werkgever. Zij hebben melding- en presteerplicht. Verantwoordelijkheid. Werkende economisch zelfstandige vrouwen zijn de losers van de samenleving. Zij zijn niet vrij om hun dagen te vullen met ‘leuke’ dingen en hebben geen man die schoenen, rokjes, een auto en vakanties betaalt.
Vrouwen die economisch zelfstandige willen zijn, moeten werken omdat ze zelf hun rekeningen betalen in plaats van ‘m door te schuiven naar hun man. Paupers zijn het. Wij. Ik. Gelukkig houd ik van mijn werk. Godzijdank. De man die zich mij denkt te kunnen permitteren moet nog geboren worden.
Deze column werd eerder gepubliceerd op Volkskrant.nl.
