Iemand gisteren nog gekeken naar Pauw? Ikke wel. Had ik niet moeten doen. Nederturkje deed boehoe. Achgossie. Voelde zich zo vrij om aangifte te doen tegen Ebru Umar. In Turkije. Een Nederlander dus. In Nederland.
Meneer was beledigd want *van hysterisch hoog naar troostend laag kinderstemmetje opzet*: “Huseyin auw hebben want Ebru profeet en Turkije beledige, ja?”
Hierop stelde Ebru Umar de enige juiste vraag (de vraag die mij ook altijd te binnen schiet wanneer wel-de-rechten-niet-de-plichten-afnemende vrijheidsconsumenten van al dan niet Ottomaanse snit zich in hun eer aangetast voelen), namelijk : “Wat is dat nu eigen helemaal, je beledigd voelen?”
Ik heb Huseyin niet kunnen betrappen op enige mate van integratie, in niets te onderscheiden van het te interneren demonstrantentuig dat recentelijk de openbare orde kwam verstoren in Rotterdam- je weet wel: die verdraagzame nederturken, nog net zichtbaar in de zee van hoofddoekjes en Turkse vlaggen na de mislukte coup in Turkije (dus niet in Nederland. In Turkije) die de straten van Rotterdam overspoelde, met kinderen en al, in wat kennelijk als hoogverraad aan het moederland werd gevoeld. Turkije dus. Niet Nederland.
Laat het nog eens bezinken. Nederlanders gaan in Nederland de straat op om steun te betuigen aan een president… in Turkije. Let wel: een moederland die niet de hunne is- of het is wel de hunne, in welk geval zij zich beter kunnen vervoegen bij de rest van de Erdogan-gezinde intelligentsia in dat voortschrijdend-islamiserende land van herkomst (Turkije, niet Nederland).
Maar terzijde, Huseyin dus. Voor zover wij iets hebben kunnen opmaken uit het lagere VMBO-niveau-gestamel aan tafel bij de Pauw hebben wij hier te maken met een heel bepaald type onderkruipsel, laf vooral -zelfs naar islamofascistische maatstaven-, en bovendien niet in staat om ook maar één min of meer samenhangende volzin in correct Nederlands te volbrengen. Een kind dus eigenlijk, maar dan minus de aandoenlijkheid, maar wel in het bezit van de middelen om tegen de vrijheid te procederen. In Nederland dus.
Ebru, die het op zich welluidende klikturk verbeterde naar het nog meer welluidende “NSB-turk”, vond weinig bijval uit de hoek van haar tafelgenoten. Nu kun je van dat geklutste ei Buma- erfgenaam van het befaamde Balkenende-charisma- niet veel bijval verwachten want gristelijk-gemankeerd enzo, andere wang-type- maar vooral de gespreksleider liet een steek of twintig vallen door niet voluit los te gaan op dat huilende stuk Grijze Wolven-tuig aan tafel, of om zijn gast bijvoorbeeld attent te maken op zijn gebrek aan beheersing van de Nederlandse taal. Eerst maar eens normaal praten, gaan we dan verder keuvelen, ok?
De enige die ronduit voor Ebru in de bres sprong was Jort Kelder die een even eenvoudige als rake uit-de-losse-pols-analyse van Huseyin ten beste gaf (‘idioot’). Een klassiek psychoanalyticus van de Weense School zou er bij wijze van frustratieventiel misschien nog een kudde geiten bij aanbevelen voor onze vroegmiddeleeuwse vrind, een recept dat ik zou willen uitschrijven aan alle naar de heimat terugverlangende Nederlanders. Of Turken. In Nederland.
