Vandaag heb ik iets tegen mijn zin in gedaan. Ik begaf mij in de Spaanse Bijenkorf. Dat heet hier El Corte Inglés. Het was niet tegen mijn zin in omdat ik anti-Spaans ben, totaal niet zelfs, maar ik hou gewoon niet van winkelen.
De Dam van Amsterdam heet in Barcelona het Plaça de Catalunya (Catalaans) of Plaza de Cataluña (Spaans). Het was mij al eerder opgevallen: hoofdstadpleinen hebben redelijk veel overeenkomsten. Er wandelen veel duiven, er staat wat imponerend beeldmateriaal en/of een fontein, en er is minimaal een staatsgebouw gevestigd. Maar bovenal is aan het plein van de hoofdstad de nationale winkelketen met de meeste etages gevestigd. Ik denk dat De Bijenkorf en El Corte Inglés ieder wel vijf of zes etages tellen.
De Catalaanse Bijenkorf kan je vertalen als De Engelse Snit maar met wat fantasie ook De Engelse Rechtbank. En inderdaad, wat een verschil met de Amsterdamse Bijenkorf! Hier geen zoemende drukte of heen-en-weer gevlieg, geen verleidelijke koningin, en geen pepernoten of andere zoetigheid. De Engelse Snit of Rechtbank is in vergelijking De Bijenkorf een fantasieloos instituut. Ik zocht een nieuwe jas, ik vond hem, ik paste, ik betaalde en ik vertrok. Alles volgens de regels.
Al wandelend naar de exit kreeg ik plots de associatie met de Brexit. De Brexit moet natuurlijk nog doorgang vinden, maar er is yes gestemd, en nog wel in een legaal referendum. De Britten willen eruit en that’s it. Ondertussen liep ik onbewust recht op de nooduitgang af. Een deur die je van binnen met een brede hendel open kan doen, maar als je eenmaal buiten staat kom je er niet meer in.
Dat durfde ik dus niet. Zelf ben ik meer een twijfelaar. En overigens mag je de nooduitgang alleen gebruiken in geval van nood. Maar zou de Brexit niet nog eens heroverwogen kunnen worden? Nu er zovelen de gevolgen doordacht en doorgerekend hebben? Zou dat de vele yes stemmers niet in twijfel brengen? Krijgen zij nog een tweede kans?
Ah, daar zie ik de draaideur al. Ik stap op het tapijt en verwacht dat de deur automatisch gaat draaien en mij naar buiten helpt. Maar er gebeurt helemaal niets. Alles lijkt even stil te staan. Aan de andere kant van de deur staat een groep Catalaanse jongeren. Zij willen naar binnen. Ik laat hen duwen en zo heb ik mijn weg naar buiten gevonden.
De Brexit-ers nemen waarschijnlijk de nooduitgang naar buiten. Voor hen geen weg terug. Maar de Catalanen? Komen zij door de draaideur in Brussel naar binnen? Of gaat Brussel Puigedemont door de nooduitgang naar buiten duwen?
Voorlopig blijf ik een hekel hebben aan winkelen.
