Een situatieschets: een schrijfster spreekt in de Rode Hoed een rede uit waarin zij verhaalt over een redactrice van Vrij Nederland die haar vroeg naar het engagement van jonge schrijvers. De schrijfster peinst wat over het coming of age-genre, mummelt nijdig over bezuinigingen in de bladensector en roept tot besluit op om toch vooral oudmediaal dodeboom te blijven consumeren. “desnoods Elsevier”, wanhoopspoogt zij. Een en ander is afgedrukt in damesblaadje De Volkskrant.
Rode Hoed. Vrij Nederland. Janken over bezuinigingen. Poseurpeinzen over engagement. Oproep tot oudmediale letterconsumptie. In de Volkskrant. Heeft iemand de Tachtigers weer opgegraven ofzo?
Neen.
Het betreft een lid van de jeunesse dorée van de Nederlandse letteren, ene Nina Polak. Het meiske zegt precies wat iedere auteurette al sinds de eurlog zegt, op precies de plek waar iedereen die ooit een pen vasthield, dat soort dingen zegt, met dezelfde amechtige letterlakeien van dezelfde bloedarmoedige eliteblaadjes die zulks dan weer braaf opnoteren, kortom, het geliteratureluur is muffer dan de balsemvloeistof in de aderen van Hella bloody Haasse inmiddels is.
Die hele Nina ken ik verder niet, het is vast een lief wicht, daar gaat het ook niet om. Het is alleen zo verdrietig dat het hoofdstedelijke schrijverskliekje als een stel vroegbejaarden zich naadloos voegt in het stramien van schrijvertje spelen.
Beetje peinzen, doen we wel genoeg engagement?
Nee, dat doen jullie niet en ook jullie coming of age is niet om aan te gluren, dat gras zaaiden en maaiden Holden Caulfield en Hank Chinaski en horden andere alter ego’s van de Silent Generation en de babyboomers jullie voor de voeten weg.
Van mij hoef je geen engagement hoor Nien. Liever niet zelfs, het engagement van types die sans ironie staan te orakelen in de Rode Hoed voor hun 79ste verjaardag is gegarandeerd eerst door een Deugfilter van heb ik jou daar gehaald. Anders sta je daar sowieso niet en schrijven de al even deugende redactreutels van Deugblaadjes ook niet over je.
Het literair mausoleum van zelfbevestigende binnendelijntjeskleurders. Babbelen in de bubbel, onder-ons-onanie. Optreden in de Rode Hoed, meninkjes in Vrij Nederland, kokette columns in de Volkskrant, engagement natuurlijk en oh ja, lees vooral papieren periodieken en boeken opdat wij deze zelfbedwelming kunnen laten voortduren. Want anders is engagement geen achteloze overweging meer. Dan moet je wel.
Outside the street’s on fire in a real death waltz
Between what’s flesh and what’s fantasy
And the poets down here don’t write nothing at all
They just stand back and let it all be
Dat is van Bruce Springsteen. Een oude zak, eentje van de generatie ’68. Toen je nog niet klakkeloos je ouders en grootouders kon naspelen. Ik gun het jullie!
