Talloze Charlies stonden er op. Vandaag dragen ze het. Want gisteren is het mode geworden. Over twee weken kan het weer bij de vuile was. Gratuite verontwaardiging, letterlijk. Van de Volkskrant tot De Telegraaf, van nrc.next tot De Correspondent die de waan omarmt als het zo uitkomt. Zelfs het AD, recent nog onderworpen aan de zelfcensuur met staatssecretaris Van Rijn, opent met “We zijn allemaal Charlie”. Waarom eigenen de ochtendkranten – met uitzondering van Trouw – zich allemaal het recht toe om actiekrant te moeten worden? Met welke diepere reden dringen de journalisten hum emoties op aan mij als lezer? Ben ik ineens niet meer in staat om dit zelf afschuwelijk te vinden?
Helden waren de tekenaars van Charlie Hebdo. Maar wat geeft de Wagendorps, Wijnbergs en Ruesinks en al die miljoenen met hun pennetje in de lucht het recht om zich in het heldendom van deze gestorven vrijheidsstrijders te wentelen?
Ik waag het niet. Ik had geen abonnement op Charlie Hebdo, gaf ze geen geld om zich beter te kunnen beveiligen. Ik frequenteer Parijs en kocht het blad soms, meer niet. Heb nooit één letter vuilgemaakt aan de moed van deze heren, nooit daadwerkelijk gesteund. Je n’etais pas Charlie Hebdo hier, si je ne suis pas Charlie Hebdo aujourd’hui.
Het kost niets, letterlijk, al die adhesiebetuigingen en verontwaardiging. We doen niets. We brengen samen 600 mensen om in het verkeer jaarlijks, sinds de oorlog net zo veel als er Nederlanders om kwamen in de Nazikampen. Maar toch geven we liever nog wat meer gas als we te laat van huis gaan. En worden daders.
Vandaag weer in een krant een ingezonden brief van een man die zijn PvdA-lidmaatschap opzegt vanwege een slecht behandelde patiënte. Beste man, maak je spaargeld over aan die getroffen vrouw, als de solidariteit je werkelijk zo lief is.
Woedend zijn we op Fred Teeven die niet nog meer Syriërs in Nederland toelaat. Maar hoeveel van ons staan er op om een Syriër of andere asielzoeker in huis te nemen? Duizenden moslimjongeren zijn werkloos en voeden zich met ontevredenheid en gewetenloze wraakzucht. Hoeveel salaris leveren we in om die jongens hier een toekomst te laten opbouwen?
Waarom zo reactionair? Ik zit al dagen in de oude foto’s. Van m’n oma die in de oorlog het leven liet. Na zestien kinderen te hebben moeten baren nam ze nog onderduikers en later hongerigen in huis. Op de familiefoto op de boerderij van m’n andere oma staan ‘vreemden’, kinderen jarenlang opgenomen in het gezin om ze in leven te kunnen houden.
Wat waren ze moedig! Hoever durven wij werkelijk te gaan als het erop aankomt? Hoeveel verworvenheden en ‘zelfbeschikkingsrecht’ geven we op als het echt op aan zou komen? Hoe vrij uiten we ons voor de loop van het geweer? Misschien iets om over na te denken als we ons pennetje in de lucht steken. Of moet het eerst oorlog worden om te ontwaren hoe moedig we werkelijk zijn?
