“Een man als lustobject neerzetten is alleen iets anders dan het met een vrouw doen, simpelweg omdat vrouwen een achtergestelde positie hebben. Omgekeerd seksisme bestaat niet.”
Het stond er werkelijk. In en boven een NRC-artikel, afgelopen donderdag: Omgekeerd seksisme bestaat niet. Zonder ironie. Bloedserieus. En niet eens op de opiniepagina. Kortom: het wordt steeds gekker, met dat activistische ‘NSB-Wappieblad’ (term GeenStijl).
We herhalen het nog maar eens: seksisme betekent volgens de meeste definities ‘discriminatie op grond van het geslacht’. Per definitie kunnen dus ook mannen gediscrimineerd worden. Neem zoiets als ‘positieve discriminatie’. Bij een sollicitatie wordt bij gelijke geschiktheid de voorkeur gegeven aan een vrouw. Zoiets is een vorm van discriminatie die volgens de wet is toegestaan, omdat het positieve effecten heeft (naar men zegt). Maar het blijft natuurlijk discriminatie. En in dat sollicitatiegeval ook seksisme. ‘Omgekeerd seksisme’ bestaat natuurlijk wel degelijk. En niet alleen in ‘positieve’ zin. Denk aan de rechten van mannen na een echtscheiding. Of het feit dat mannen harder bestraft worden dan vrouwen, voor dezelfde misdaad. Het zijn slechts een paar voorbeelden.
Het shockerende van zo’n NRC-artikel is dat de auteur het echt meent. En dat er een of meerdere redacteuren van de NRC zijn die zo’n artikel lezen en het prachtig vinden. En al dan niet in opdracht, in overleg of zelfstandig die zinsnede eruit halen en boven het artikel plaatsen als kop. Ook die redacteuren denken dat het een zinnige opmerking is. Of ze weten stiekem wel dat ze de onzin verkopen van een mode-juf die ergens iets gelezen heeft, maar ze vinden dat ze het recht hebben om die onzin te verkopen. Omdat het nu hun beurt is, zoiets. Het zullen namelijk vrouwen zijn geweest, die redacteuren, of politiek correcte mannen die halve vrouwen zijn geworden.
Toen ik een half jaar geleden de NRC nog enig krediet gaf, had ik wel eens contact met de opinieredactie en het bleek dat alle ‘plaatsvervangende’ chefs aldaar vrouwen waren. En de chef zelf was ook een vrouw. Kortom, de dames hebben die krant overgenomen. En die dames zijn feministen.
Feministen vindt men, zoals bekend, alleen nog onder journalisten. Normale vrouwen, zeker buiten Amsterdam, willen niks meer van het hedendaagse feminisme weten. Hoofdredacteur Vandermeersch is trouwens een ‘transfeministe’: een vrouwelijke feministe geboren in een mannenlichaam. Maar zonder gekheid: zo ver zijn we dus gekomen, met die identiteitspolitiek. Het is een ware oorlog geworden. In de strijd tegen de (blanke, heteroseksuele) man is alles geoorloofd.
Het doet ook denken aan het ‘omgekeerd racisme’, ik stipte het de vorige keer al even aan. De Sylvana Simonsen en Anousha Nzumes van deze wereld menen dat zoiets niet kan bestaan, vanwege de witte, institutionele machtsstructuren, de geschiedenis van het kolonialisme etcetera.
“I’m not sure this argument would be very convincing to the mentally disabled white kid who was kidnapped and tortured by four black people in Chicago. They livestreamed the ordeal on Facebook, gleefully hurling racial abuse at him (“Fuck Donald Trump, nigga! Fuck white people, boy!”) slapping him, and slicing his scalp with a knife.”
Zo schrijft Milo Yiannopoulos in zijn boek Dangerous. Het is natuurlijk een vreselijke drogredenering dat ‘omgekeerd racisme’ niet kan bestaan. En het ‘omgekeerd’ is eigenlijk een overbodige toevoeging. Racisme is racisme, ongeacht de huidskleur van het slachtoffer.
Ik heb een zwarte Amerikaanse vriend die me eens schreef dat volgens hem omgekeerd racisme wel bestaat, maar dat zoiets veelal gerechtvaardigd racisme is. “Using racisme to redress racism”, zo formuleerde hij dat. Racisme met racisme bestrijden, aldus. ‘Positief racisme’, zouden we het kunnen noemen. Nu goed, op z’n minst erkende hij het fenomeen.
Trouwens, dat Milo-boek Dangerous moet u echt lezen. Ik las het na die intrigerende TPO-column vorige week van Paul Cliteur over het ‘cultureel marxisme’. Het is een heerlijk boek, zoals Milo een heerlijke gozer is (ik ben sinds die Berkeley-rellen fan). Zijn Youtube-filmpjes zijn eveneens heerlijk. Was hij maar VPRO-zomergast geweest, deze zomer. Hij heeft heus niet altijd gelijk, maar dat hoeft ook niet. Of bijvoorbeeld die theorie van het ‘cultureel marxisme’ wel helemaal klopt, dat mogen we betwijfelen. Gramsci en de Frankfurter Schule waren niet de enigen met progressieve ideeën tenslotte, en we gaan ook geen oude conservatieve filosoof of stroming de schuld geven van alle hedendaagse conservatieve ontwikkelingen.
Maar de ontwikkeling van links of ‘nieuw-links’ in media en op de universiteiten, zoals Milo die beschrijft, is verbazingwekkend herkenbaar. In Nederland is NRC-Handelsblad daar een pregnant voorbeeld van. Binnen enkele decennia omgetoverd van liberaal-objectief naar activistisch, nieuw-links: een en al identiteitspolitiek. Het is een gruwel.
Deze column werd eerder hier gepubliceerd.
Illustratie: Peter Klashorst
