Barack Obama. Dat is de grootste tegenstander van Barack Obama bij iedere speech die hij geeft. Iedere keer verwacht je grootsheid, het ontstijgen van de middelmaat van de alledaagse politiek. Een enkeltje geschiedenis. Een herhaling van zijn debuut op het grote toneel, tijdens de Democratische Conventie van 2004. En iedere keer blijken die verwachtingen te hoog gespannen.
De inaugural van 2013 haalde het niveau en het verhaal van die dag in 2004 niet. Gelukkig kwam hij wel in de buurt. Obama vertelde over de verbondenheid van een verscheurde natie. Over de gezamenlijke reis van een volk dat zichzelf steeds opnieuw moet uitvinden om te blijven voldoen aan het verhaal dat het over zichzelf heeft geschreven: het zijn van een baken van vrijheid en vooruitgang. Een land waarin iedereen de kans moet hebben de hand te strekken naar de hemel en onmogelijke dromen aan te raken.
Meest progressieve speech ooit
Het was misschien wel de meest progressieve speech die hij ooit heeft gegeven. Dat zullen velen waarderen, maar plaatst de Amerikaanse president midden in de politieke arena. Misschien dacht hij dat het niet meer nodig is de hand te reiken. Bevrijdt door een Republikeinse partij die op zoveel onderwerpen zover van het midden afstaat dat toenadering bij voorbaat kansloos is, kon hij zeggen wat hij dacht. Dat wanneer twee mensen van elkaar houden enkel de liefde telt. Dat in een land dat de toekomst met geheven hoofd tegemoet wil gaan, arm en rijk dezelfde kansen moeten hebben. Dat vrijheid en geluk beloftes zijn die gedaan moeten worden door iedereen, voor iedereen.
Hij deed een beroep op alle Amerikanen om door geloof in eigen kracht, door geloof in de herinnering van hun voorouders, maar ook door een geloof en vertrouwen in elkaar, voort te zetten wat de generaties voor hun hebben bereikt en de generaties na hen moeten uitbouwen. Hij verbond de tweehonderdjarige strijd van de Amerikanen voor vrijheid en vooruitgang, niet alleen bevochten op overzeese stranden, maar ook in Stonewall en Selma, met de uitdagingen die de veranderende wereld aan het Amerikaanse volk presenteert. Uitdagingen die alleen kunnen worden overwonnen wanneer iedereen gelooft hetzelfde doel te hebben en de overtuiging heeft dit met elkaar te willen bereiken.
Let each of us now embrace, with solemn duty and awesome joy, what is our lasting birthright. With common effort and common purpose, with passion and dedication, let us answer the call of history, and carry into an uncertain future that precious light of freedom.
Dat is een verhaal, wat je er verder ook van vindt. Hieruit sprak de inherente kracht van een volk dat gelooft een afspraak te hebben met de eeuwigheid. De inaugural 2013 zal niet de speech zijn waardoor Obama herinnerd wordt. Er was geen “We choose to go to the moon in this decade”. Geen “slipped the surly bounds of earth, to touch the face of God”. Geen door verbazing ingegeven ontroering zoals bij zijn eerste grote toespraak in 2004. Wel een belofte om strijdbaar een tweede termijn in te gaan, die nog lastiger zal worden dan zijn eerste. Een termijn die gekenmerkt zal worden door het tikken van de klok. Tik, tik, tik. De verkiezingen komen er weer aan. Tik, tik, tik. Nog maar twee jaar voor een enkeltje geschiedenis.
2053
En of hij dat enkeltje geschiedenis zal halen? We zullen het over veertig jaar vragen. Misschien aan zijn dochtertje Sasha, die vandaag een van de zwaarste dagen uit haar leven had. Geeuwend. Plukkend aan haar kleren. Een saaie jurk, ontdaan van alles dat zou doen denken aan een 11-jarig meisje. Zittend in de kou, luisterend naar een vader die ze nooit ziet. Misschien vragen we haar over veertig jaar of Barack Obama de toekomst die hij op een koude januaridag in 2013 uitdaagde ook daadwerkelijk overwon.
Mark Thiessen keek naar de inaugural tussen Amerikanen en onder de stars and stripes, was niet helemaal tevreden, maar ging met een gerust hart slapen.
