Vergeet House of Cards. Als je in politiek geïnteresseerd bent, moet je The Girl’s Guide To Depravity kijken. Het is onbegrijpelijk dat deze serie, die het midden houdt tussen sciencefiction en porno, niet populairder is. TGGTD gaat over Lizzy en Samantha. Lizzy en Samantha houden van seks. Dat lijkt niet bijzonder, maar dat is wel. Waar op televisie zie je jonge knappe vrouwen die nijver op seks jagen? Die mannen verslinden alsof ze, nou ja, mannen zijn? TGGTD daagt conventionele gendernormen uit en verdient het daarom om door iedereen bekeken te worden.
TGGTD wordt in de VS uitgezonden op Cinemax, een betaalkanaal dat onderdeel is van HBO. Op Cinemax zijn voornamelijk films, documentaires en softporno te zien. TGGTD valt in de VS namelijk onder die noemer. Verwacht daarbij niet te veel: je ziet ongeveer evenveel blote borsten als in Game of Thrones, maar minder blote piemels dan in True Blood (waar de teller nu op 1 staat). Het is eerder hele softe softcore, nog net een tandje lager dan Red Shoe Diaries.
Een vleugje porno dus, maar hoe zit het met die sciencefiction? Hoewel er geen robots of ruimteschepen te zien zijn, gaat het toch over een toekomstvisie. TGGTD is een verkenning van een seksueel alternatief universum. De serie beantwoordt de vraag die Sunny Bergman graag met Sletvrees had willen stellen, maar waar zij faalde. Hoe ziet een andere, meer actieve seksualiteit van vrouwen eruit? Hoe kunnen we die denken, wat zouden de consequenties daarvan zijn?
Premisse is de omkering van de bekende The Rules voor meisjes, u weet wel, dat vrouwen een man niet mogen bellen, dat ze hard to get moeten spelen en vooral niet de melk gratis mogen weggeven omdat ze koeien zijn die te koop staan. The Rules veronderstelt dat er een soort DaVinci-Code-achtige code is die je kunt kraken waarna Ware Liefde jou ten deel zal vallen (lees vooral Žižek hierover).
Lizzy en Sam hebben in TGGTD hun eigen regels. De serie is gebaseerd op het gelijknamige boek en blog van Heather Rutman. Zij bedacht geboden als ‘the best way to get over a guy is to get under another one’ (regel #8) en ‘doen alsof je seksueel onervaren bent is intens onaantrekkelijk en kinderachtig’ (regel #27). Centraal in het gedachtegoed van Rutman staat dat je als heterovrouw sowieso gekwetst gaat worden door een man. Het beste wat je in de tussentijd kan doen is lekkere seks hebben.
Series als House of Cards en Borgen handelen over constitutionele politiek. Het gekonkel in de residentie. Dat is leuk voor mensen die net als Ferry Mingelen vinden dat politiek over de poppetjes gaat. TGGTD gaat over een ander soort politiek; een interessantere, ingrijpendere en meer fundamentele soort macht. Onze gendernormen zijn vormend voor alle terreinen van het leven. De mythe dat vrouwen seksueel passief zijn is essentieel voor het in stand houden van de ongelijkheid tussen de seksen. De hoofdrolspelers van TGGTD hebben echter agency: het vermogen om zelf te beschikken over hun leven en om hun eigen keuzes te maken. Lizzy en Samantha zijn geen slachtoffers, al zijn ze ook wel eens verdrietig.
De verbeelding van deze vrouwelijke seksuele determinatie is radicaal. Dat is misschien wel de reden waarom TGGTD wordt gelabeld als softporno: niet geschikt voor de mainstream. Dankzij die andere classificatie is de serie bijna onopgemerkt gebleven. Zonde dus. Vanwege de politiek, vanwege de sciencefiction, vanwege de seks. Maar ook vanwege de humor. Laat deze column u niet op het verkeerde been zetten: TGGTD is bovenal een grappige, luchtige serie, met getalenteerde acteurs en prima dialogen. Kijk en zeg het voort.
Met dank aan Natasha Vieleers, onbetwiste koningin van het series kijken.
