De Vrouw pagina van de Telegraaf is een verzamelplaats van zaken waarvan ze op de Telegraaf-redactie denken dat vrouwen die leuk vinden. Beetje mode, beetje culi, beetje psyche, beetje opvoeding. Een veilige mix, steevast overgoten met een dikke laag spel- en stijlfouten en aangevuld met columns van Daphne Deckers. Kortom, geen plaats waar een weldenkend mens (m/v) graag komt, maar toch is het Vrouw-katern één van mijn heimelijke genoegens. Vanwege de onderzoekjes, namelijk.
Nu weer deze: “Huilen lucht niet op”
Een bedroevend relaas volgt. Zo hebben “Nederlandse onderzoekers” het huilgedrag van “zo’n 97 vrouwen” onderzocht. Wat voor onderzoekers? Namens wie? Waarom? En hoezo “zo’n 97 vrouwen”? Renden ze allemaal telkens doorelkaar, dat ze lastig te tellen waren? De dames moesten een dagboek bijhouden van hun huilgedrag. 73 dagen lang, daar is het artikeltje dan weer heel precies in. De dames jankten in totaal 1004 keer. Dat is dus per stuk ruim tien keer janken in zeven weken! Jezus!
Maar daar houdt het gezeik van die wijven niet mee op, nee, want maar liefst tweederde van de vrouwen gaf aan dat zij zich na het janken niet beter voelde en zelfs tot wel twee dagen daarna in een slecht humeur was. Tien keer twee dagen maakt twintig. Twintig van de 73 dagen verprutst met mekkeren. Dertig porcent (spelfout uiteraard van de Telegraaf) voelt zich wel beter na het huilen.
Dus er is op de Vrouw-burelen een persbericht binnen gerold en de redacteur stagiaire heeft er, na zorgvuldig alle terzake doende gegevens eruit gesloopt te hebben, een hapklaar stukkie van gemaakt waaruit blijkt dat, BREKEND!, vrouwen zeikerige jankerds zijn. Of jankerige zeikerds, daar wil ik vanaf wezen. En vrouwen gaan dit nu onderling braaf verspreiden. Ze zitten op een terras met een muntthee of latte en zaniken tegen een vriendin over, laten we zeggen, hun rol als partner, mama, collega en dat ze ook gewoon een stukje, nouja, me-time willen. Cue het janken. De vriendin, die weet dat zij straks op haar beurt verongelijkt mag jengelen over haar ex, omgangsregeling en alimentatie, zegt; “Gooi het er maar uit meis. Effe janken mag best, lucht lekker op.”
“Nee,”, snift de me-time zeikerd, “ik las dus in de krant dat dat he-le-maal niet schijnt te helpen he?” Zo gaat dat, echt. Fascinerend vind ik dat, hoe zo’n matig maar op de goede plek doorgeplaatst persberichtje toch appelleert aan de neiging van mensen om iets op te lepelen dat tegen de common knowledge ingaat. Dat het Vrouw-katern van de Telegraaf onleesbaar slecht geschreven is, dat de onderwerpen mutsiger zijn dan Yvon Jaspers in een Marjolein Bastin-jurkje die voorleest uit het verzameld werk van Daphne Deckers, dat de ‘onderzoekjes’ dunner zijn dan Aldi-WCpapier, who cares? Het is een guilty pleasure.
Beeld: Miss O’Crazy
