Je bent een goede vaderlander of je bent het niet, dus als Geert Wilders oproept tot verzet tegen de islam, dan sta ik paraat. Als hij spreekt over een islamitische invasie, dan wil ik daartegen strijden. Als hij het heeft over de islamisering van Nederland, dan wil ik mijn land daarvan bevrijden. Maar hoe? Met wie? Waar is het anti-islamitisch verzet? Hoe kan ik mij daarbij aansluiten? Moeilijke vragen voor de moderne verzetsstrijder.
Laten we eerlijk wezen, het anti-islamitisch verzet in Nederland lijkt nergens op. Neem nou die Pegida-demonstratie in Amsterdam van 6 februari. Wat een zielige vertoning was dat. De kleine tweehonderd islambestrijders van Pegida moesten door de politie beschermd worden tegen de zeker vijfhonderd tegendemonstranten. Terwijl de Pegida-demonstranten zich als brave burgers aan de aanwijzingen van de politie hielden, grepen de zich antifascisten noemende tegendemonstranten het initiatief en belaagden de bezorgde avondlanders van Pegida, die als bange schapen bij elkaar kropen. Zijn dit de mensen die het verzet tegen de islam moeten voeren? Dan kunnen we maar beter gelijk een gebedskleedje gaan kopen bij de Xenos.
Maar, zult u zeggen, die protesten tegen asielzoekerscentra, die zijn toch best pittig. Sorry, maar met opgehangen varkens en roepen dat ergens een piemel in moet, komen we er niet. En dat vuurwerk maakt ook geen indruk op vluchtelingen die uit een oorlogsgebied komen. Een groep die zich nota bene Identitair Verzet noemt, komt niet verder dan een kortstondige bezetting van een moskee in aanbouw. Verder lijkt het anti-islamitisch verzet vooral te bestaan uit reaguurders op websites die als echoput fungeren en Twitter tough guys die anoniem bedreigen. Het anti-islamitisch verzet in Nederland is vooralsnog symbolisch. De verveelde Nederlander, altijd op zoek naar verstrooiing tot hijzelf op de strooiweide belandt, pleegt verzet als verzetje. Daarna gaat hij weer naar huis, de televisie en het potje bier.
Degene die voor de deplorabele staat van het anti-islamitisch verzet verantwoordelijk is, is Wilders zelf. Met zijn oorlogsretoriek vol ‘verzet’, ‘invasie’ en ‘islamisering’ zweept hij oprechte patriotten zoals ik op. Hij deelt ‘verzetsspray’ uit waarmee vrouwen zich islamitische testosteronbommen van het lijf kunnen houden. Maar zodra burgers een verzetsdaad stellen door bijvoorbeeld een spiegel van de dikke BMW van staatssecretaris Dijkhoff te breken, ontpopt Wilders zich als een politieke ballerina die zich met een elegante pirouette van hen distantieert. Het verzet tegen de islam moet natuurlijk wel geweldloos en democratisch blijven, zo betoogde hij onlangs in een interview in Playboy. Dat klinkt niet erg motiverend voor een verzetsstrijder.
Het anti-islamitisch verzet zou veel kunnen leren van de vijand. Discipline, motivatie en organisatiegraad van terreurbewegingen als Al Qaida en Islamitische Staat zijn hoog. Ook aan de antifascistische tegendemonstranten zou het een voorbeeld kunnen nemen. Die weten dat je geen verzet kunt plegen en je tegelijk aan de aanwijzingen van de politie houden. Soms vraag ik mij af of dat anti-islamitische verzet geen parodie is op het verzet in de Tweede Wereldoorlog, net als Wilders’ oorlogsretoriek. Niet dat het ertoe doet, want Wilders’ retoriek leidt uiteindelijk toch tot een gewelddadige confrontatie met de islamitische bevolking, waarbij het niet uitmaakt of het een buitenrechtelijk burgerinitiatief of democratisch besloten overheidsbeleid is. Het enige wat ik wil weten, is dit: Meneer Wilders, wanneer krijg ik nou eindelijk mijn Kalashnikov?
