Voor Ajax-verdediger Stefano Denswil is Lionel Messi maar gewoon een tegenstander. Het valt me nog mee dat hij überhaupt weet wie Messi is. Een paar weken geleden las ik namelijk met grote verbazing dat Jari Litmanen niet werd herkend door de jonge generatie voetballers van het Nederlands elftal, een dag voor de kwalificatiewedstrijd in Estland. Litmanen woont daar, in de hoofdstad Tallinn. Hij had zich ongetwijfeld een andere ontvangst voorgesteld toen hij wat oude vrienden gedag wilde zeggen.
Eerst kwam hij het stadion niet in. Onze perschef Kees Jansma moest uiteindelijk bemiddelen om hem binnen te krijgen. Mooie situatie lijkt me dat. Litmanen die aan zo’n groot spijlenhek rammelt en dan twee van beveiligers strak in uniform met een iets te groot geweer op hun rug die dan langzaam naar de plek des onheils sloffen. Leg die met behulp van je ANWB-reisgids maar eens uit wat je komt doen.
Prachtige stad overigens, dat Tallinn. Sprookjesachtig, maar – zeker als je op straat de verkeerde aanspreekt – met de sfeer van een penitentiaire inrichting. Je hebt daar de hippe Depeche Mode Baar, waar de hele dag muziek wordt gedraaid van de gelijknamige popgroep en de songteksten op velletjes papier met plakband aan de muur hangen. De tijd staat er stil. Maar Litmanen kennen ze er niet.
Oké, Litmanen heeft ook van die dagen dat het lijkt alsof hij er net een schaakpartij van acht uur op heeft zitten. Als hij dan met z’n doorleefde kop die goed gesoigneerde jongens op het trainingsveld observeert, zullen ze zich ook afvragen wat die loco condoekoe daar lekker loopt te doen met meneer Van Gaal. En dan hebben we het nog niet eens over de mentaliteit van Denswils generatie.
Stefano Denswil, net twintig en een handvol optredens in het eerste van Ajax achter zijn naam, heeft voor niemand ontzag. En dat was te zien. Messi oogde na al die confrontaties met Denswil alsof hij in een mierenhoop was gaan staan. Hij veegde even langs zijn jeukende been en maakte zijn wandeling in het park rustig af. Hij scoorde drie keer en Barcelona won uiteindelijk met 4-0.
Maar de kers op de taart was dat Mario Balotelli afgelopen week een penalty miste namens AC Milan. Na 26 rake strafschoppen op rij lukte het keeper Pepe Reina van Napoli om een inzet van de zelfingenomen Italiaan tegen te houden. Hierdoor is de man die zichzelf zowat spiegelt aan God zijn penaltyrecord weer kwijt aan de man die in verlegenheid raakte van alle vergelijkingen met God.
Matthew Le Tissier had de blik van een weeshuiskind, dat straalde van geluk omdat de supporters van Southampton hem hadden geadopteerd. Hardlopen kon hij amper, maar met zijn rechterbeen haalde hij buitenaardse capriolen uit. Le God verzilverde daarbij 47 van zijn 48 penalty’s, bijna als een noodzakelijk kwaad. Hij was de schrik van elke tegenstander omdat hij wekelijks zijn voeten liet spreken.
In de tijd dat we jongens als Denswil serieus nemen, wil ik het gewoon even hebben gezegd.
