Michael Boogerd heeft bekend dat hij in zijn wielercarrière gebruikt heeft gemaakt van verboden middelen. Epo, cortisonen en bloedtransfusies, de Rabobank-renner liet niets aan het toeval over.
In tien jaar tijd reed hij diverse etappes gedrogeerd in de rondte. Met resultaat: ieder jaar deed de Hagenees mee in de top van het Tour-klassement. Daarnaast won hij twee Touretappes, de Amstel Gold Race en werd hij driemaal Nederlands kampioen op de weg.
Nadat Boogerd stopte, brokkelde zijn opgebouwde reputatie langzaam af. Vanaf 2008 kwamen de dopinggeruchten op. Niet omdat er bloedstalen opnieuw, met betere apparatuur, werden gecontroleerd, maar omdat zijn leverancier dat van de daken schreeuwde. Boogie, zoals hij liefkozend genoemd wordt, zou bloeddoping van de omstreden ‘arts’ Matschiner hebben gebruikt. Net als de rest van de Raboploeg overigens. De oud-wielrenner heeft nu, na vijf jaar liegen, eindelijk bekend. De zoveelste renner die de afgelopen maanden uit de school klapt, die zijn geweten schoon wil maken.
En dat wil ik bij dezen ook doen. Ook ik wil bekennen. Dat ik gejuicht heb voor dopingzondaars. Ik zat in spanning voor de televisie toen Michael Boogerd in de tegenaanval ging om ploeggenoot Rasmussen in het geel te houden. Schreeuwde het uit toen de Deen met het geel om de schouders de Franse cols beklom. En om maar meteen helemaal schoon schip te maken: ik kreeg ook kippenvel toen Lance Armstrong voor de laatste keer het Tourpodium beklom.
Ik heb dus epogebruikers aangemoedigd. En daarvoor heb ik maar één excuus. Eigenlijk dezelfde als Lance Armstrong, Tyler Hamilton, Thomas Dekker, David Millar en nu ook Michael Boogerd hebben geuit.
Iedereen deed het. Dus deed ik ook.
