In mijn huis in West-Londen gaan donderdagochtend de kaarsjes aan in de hoop op een royale overwinning voor Ed Miliband. Niet dat ik in God geloof, en zelfs niet in de Labourleider. Maar als je het bijna onmogelijke wil afsmeken, gaat niets boven de vertrouwde symboliek van een katholieke opvoeding. Milibands politiek is niet overtuigend, zijn leiderschap oninspirerend. Maar als hij de verkiezingen wint zal hij de eerste Britse premier zijn in veertig jaar die daar mediamagnaat Rupert Murdoch niet bij nodig had. Sterker, Red Ed zal de politieke top bereikt hebben ondanks de zwartmakerij van 85 procent van de Britse pers. Resultaat! Vlag uit.
Een paar maanden geleden liep Rupert Murdoch de burelen van zijn Sun binnen om hoofdredacteur David Dinsmore ervan langs te geven. Dinsmore, die zijn stercolumnist betaalt om migranten met kakkerlakken te vergelijken, was te aardig over de Labourleider. Miliband moest ‘scherper gedemoniseerd’ worden. “It’s the Sun wot won it“, zei het blad na een onverwachte overwinning van de Tories in 1992. De grootste krant van het land (oplage 1.8 miljoen) meent dat het politici kan maken en breken. En politici geloven het ook.
Het eerste bezoek dat Tony Blair aflegde nadat hij partijleider werd, was aan Murdoch in Australië, een halve wereld ver weg. De mediamagnaat was toen al decennialang kind aan huis in Downing Street. Hij zette premiers onder druk om zich anti-Europeser op te stellen. Zijn redacteuren zouden later de inner circle van Cameron bevolken. Totdat bleek dat hun krant duizenden Britten had afgeluisterd, hun bankrekeningen had geopend en voicemails had gehackt.
Het hacking schandaal verzwakte Murdoch en gaf een aarzelende Miliband, want zo heldhaftig is onze man nou ook weer niet, de moed om op de tenen van de persbaron te gaan staan. Red Ed verzette zich toen Murdoch de resterende aandelen in BSkyB wilde overnemen. Hij verklaarde dat onder zijn premierschap geen enkele organisatie meer dan 34 procent van Britse media zou mogen bezitten. Anders gezegd: het voortbestaan van Murdochs mediarijk in het Verenigd Koninkrijk hangt af van wie straks eerste minister wordt. Binnen twee dagen na Murdochs bezoek aan de redactie van de Sun had de krant de Labourleider de oorlog verklaard.
Miliband, de ‘Noord-Londense geek’ die ‘er raar uitziet’, ‘onpatriottisch is’ en ‘het Verenigd Koninkrijk zal verraden’, is de ‘vijfde colonne’, de vijand in het midden. Buiten de stal van Murdochbladen is hij de zoon van ‘the man who hated Britain’, zoals de Mail on Sunday vader Ralph Miliband, een gevluchte jood en marxistische filosoof, eens profileerde. Voor de Daily Telegraph is een Labouroverwinning een ‘nachtmerrie in Downing Street’ en Miliband ‘een bom’ en een ‘gevaar voor het voortbestaan van het Verenigd Koninkrijk’.
De Murdochbladen, de Daily Mail en Daily Telegraph zijn afzonderlijk indrukwekkend genoeg. Maar samen zijn ze formidabel. Tijdens verkiezingscampagnes worden voorpagina’s geschreven met schuim op de mond. Wat verklaart waarom het bij lezing voelt alsof je in het gezicht gespuugd wordt.
Niet dat de kiezers zich er veel van aantrekken. Als het electoraat zich liet leiden door hun dagblad zouden Labour en Conservatieven niet nek-aan-nek liggen. De reden waarom Britse kranten zich gedragen als twittertrollen is paniek. Ze zijn bang voor een regering die hun financiële belangen dwarsboomt en doodsbang genegeerd te worden. Dit zijn de eerste Britse verkiezingen waar kranten niet domineren. Ze zijn ingehaald door andere media. En als Ed Miliband dat proces kan verhaasten en ons de giftige driftbuien kan besparen van stoomgedreven, reactionaire miljonairs, krijgt hij mijn stem. Als ik tenminste het recht zou hebben in Groot-Brittannië te stemmen.
