Sinds kort ben ik oom. Een eervol beroep. Meisje Imke is dan wel de kersverse dochter van mijn schoonzus, maar vanaf het begin was duidelijk dat ik gewoon ‘oompie GeeJee’ zou zijn. En dus gaat er weer een nieuwe fase van het leven in. A shift of generations. Een aantal vrienden heeft al kids. Zij zijn iets ouder, dan mag het.
In geboortestad Nijkerk, bekend van Boerenmaandag (ook wel ‘Zuupe with the stars‘), 1280 lijntjes coke per dag en de Bijbelbelt, zag ik al bijna tien jaar geleden de kinderen bij mijn leeftijdsgenoten tevoorschijn komen. Want waar God iets verbiedt, zijn de vruchten aanlokkelijk en worden ze geplukt. En omdat het zielig en in feite ook not done is dat een kind opgroeit met twee ouders die niet volgens kerk en staat (vooral dat eerste) met elkaar verbonden zijn, staan ze met hun achttien jaar voor het altaar. Hij draagt zijn eerste stropdas, zij heeft de trouwjurk waar ze niet van droomde omdat een zwangerschap van zeven maanden door de witte stof heen dreigt te drukken.
En het is ook zielig voor het kind dat hij of zij maar alleen is. En dus volgt er twee jaar later een tweede, wordt er nog een derde achteraan geworpen en ach, omdat er toch geen rem opzit, komt er een vierde bij. Het leek mij vroeger wel een leuk idee, bijtijds papa worden. Maar als ik zie hoe klasgenoten en sportvriendjes van vroeger nu 27 jaar zijn en meerdere ukkies met zich meeslepen, en ook nog eens getrouwd zijn met een vrouw waarbij het de vraag is of dat ook eeuwige liefde was geweest als in de tienerjaren niet met het heilige zaad gestrooid was, dan weet ik niet wat wijsheid is. Of geluk.
Goed, eentje zou misschien wel kunnen. Maar voorlopig blijf ik liever nog even oompie GeeJee. Imke heeft in ieder geval al het eerste cadeautje van mij gekregen: twee handgeweven mandjes uit een Iraans grottendorp. Leuk als eerste speelgoed. Dat ik niet hoef te kopen en niet hoef op te ruimen. Vooralsnog een heerlijke gedachte.
Meer lezen van Geert-Jan Hahn? Neem een abonnement!
