Mijn Catalaanse buren roepen op tot seks binnenshuis. Het slaan op potten en pannen heeft tot nu toe niet geleid tot de gewenste resultaten. Mijn buren zijn er volledig mee opgehouden. Voor mij was het juist een vertrouwd 10-uur-in-de-avond momentje: op mijn achterbalkon, windstil, 23 graden, Catalaanse brandy, de laptop open, de potten en pannen beginnen te kling-klonken en mijn schrijven kan beginnen.
Maar het heeft niet mogen baten: het potten-en-pannen-gekloink en mijn columns konden niet voorkomen dat de situatie in Catalonië momenteel zo alarmerend is: mijn buren zijn bezorgd, slapen slecht, kunnen niet bevatten dat de centrale regering zo ver gaat en beseffen dat hun eigen acties niet meer ongestraft blijven. Ikzelf zit inmiddels binnen aan tafel, buiten woedt er een storm, mijn laatste brandy is in een kip-gerecht verdampt, en mijn schrijven gaat steeds stugger.
Seks in huis is dus momenteel het devies. Buiten is er namelijk een staat van beleg. Catalonië is bezet gebied. De centrale regering in Madrid, in ieder geval de soort-van Spaanse Tweedekamer, heeft Catalonië, en daarmee mijn Catalaanse buren, bezet. De senaat moet het nog goedkeuren maar dat zal niet lang duren. De Spaanse bezetting van Catalonië is dus zo-goed-als een feit.
Niet dat de grenzen zijn afgesloten, want in tegenstelling tot Palestijns bezet gebied heeft deze bezetter juist baat bij het openblijven van de grenzen. Grofweg zo’n 20% van het inkomen van de bezetter komt namelijk uit bezet gebied. Je zou wel gek zijn als je die grenzen zou sluiten. Spanje doet er dus alles aan om de grenzen open te houden, of beter, de grenzen geheel uit te wissen, terwijl Catalonië er alles aan doet de grenzen te benadrukken, of beter, geheel te sluiten.
Drastische maatregelen zijn kennelijk nodig om de bezetter te imponeren. Drastisch betekent hier niet grijpen naar de wapens of ander geweld maar intensivering van de vredige verleiding. In navolging van John Lennon en Yoko Ono die in 1969 een week in bed bleven in het Hilton hotel onder het mom van make love, not war, roepen mijn Catalaanse buren op tot dagelijkse seks. Deze oproep staat los van of je een partner hebt of niet, of je hetero, homo of genderneutraal bent, en of je met twee of meerderen bent. Het stond niet bij de oproep, maar ik ga er gemakshalve vanuit dat het ook alleen mag.
Tijdens de Bed-Ins for Peace openden Lennon en Ono de deuren voor de journalisten die hun protest wilden verslaan. Vanzelfsprekend stonden de media vol van deze actie. Het gerucht gaat zelfs dat de actie het begin van het einde van de Vietnam-oorlog was. Dat duurde weliswaar nog zes jaar, die oorlog eindigde pas in 1975, maar dat is voor mijn buren geen obstakel. Sterker, de sociale media-mobilisering tot dagelijkse burgerlijke seks in Barcelona kan dus niet vroeg genoeg beginnen.
Mijn buren hebben echter geen Beatle-profiel en journalisten zijn er in de buurt amper te zien. Maar Catalaans als ze zijn hebben de Jordi’s en Marta’s er iets innovatiefs op gevonden. Algo disruptivo: vanaf vandaag worden er iedere avond via de satelliet thermische kaarten gemaakt van Barcelona die de eensgezindheid van de Catalanen zullen meten en tonen. De verhitte lichamen van mijn buren zullen de wereld versteld doen staan van hun eensgezinde amor en hun afkeer van de ocupación.
Via deze weg wil ik dan ook mijn vrienden in Nederland oproepen om zich aan te sluiten bij de nieuwe beweging van het hebben van dagelijkse disruptieve seks. Ook vraag ik mijn goede vriend, een infrarood-astronomische-satelliet-manager van het Space Expo in Noordwijk, om onafhankelijk thermische kaarten van de Europese seksuele eenheid voor Catalonië in kaart te brengen en via sociale media te verspreiden.
Dat zal mijn Catalaanse buren steunen in hun vreedzaam protest. Ook zal het Rajoy doen beseffen dat hij de politieke leiders van Europa weliswaar aan zijn zijde heeft maar dat de Europese burgerbevolking langzaamaan zijn beleid penetreert. Een liefdeloze man die daar geen gehoor aan geeft.
