De Wet Dijkstra, zo noem ik hem maar alvast, die bepaalt dat de strekking van de Wet op de Donorregistratie wordt gewijzigd van ‘nee, mits’ in ‘ja, tenzij’ en die onlangs met 1 stem meerderheid door de Tweede Kamer werd aangenomen omdat iemand van de Partij voor de Dieren een pony stond te kammen, heeft ervoor gezorgd dat alle volidioten op het internet weer uit alle hoeken en gaten kruipen. Vooral als u een Facebookaccount hebt, gelooft u uw ogen niet.
Zo stelt iemand dat we “maar moeten accepteren dat het leven eindig is.” Meneer weigert om die reden een donorschap, en wenst ook geen orgaan te ontvangen van iemand die wel donor is. Iemand anders zegt dat hij geen orgaan van een moslim wil. Waarom wordt niet duidelijk. Misschien is hij bang om zich daarna pardoes aan de zijde van ISIS terug te vinden. Of dit andersom ook gevreesd wordt, heb ik niet kunnen constateren, maar ik ga daar wel van uit. Dat je als moslim bang bent opeens trek te krijgen in varkensvlees of een onbedwingbaar verlangen naar een hostie ontwikkelt.
Weer iemand anders is van mening dat de Nederlandse bevolking explosief zal toenemen als iedereen maar blijft leven. Dat kan nooit de bedoeling zijn, vindt hij, ook uit milieuoogpunt. Anderen maken alleen bezwaar tegen de te wijzigen procedure: was je voorheen geen donor als je dat niet impliciet had bevestigd met een codicil, in de toekomst (mits de Eerste Kamer niet dwars gaat liggen) is iedereen donor, tenzij hij anders aangeeft. Wat hierbij het probleem voor die mensen is, begrijp ik niet. De mogelijkheid om je aan een donorschap te onttrekken blijft gewoon bestaan.
De bovenstaande praktijkvoorbeelden geven echter niet alleen aan dat een groot deel van de Nederlandse bevolking het verstand heeft van een aardbeiengebakje. Ze onthullen ook dat veel mensen niet begrijpen dat orgaandonatie niet alleen de vitale interne organen omvat, maar bijvoorbeeld ook huid en weefsel. Zo heb ik in 2003 een hoornvliestransplantatie moeten ondergaan. Als er geen donorhoornvlies voorhanden was geweest, was ik permanent blind geworden in mijn linkeroog. Nu zie ik echter prima.
Dat hoornvlies kwam uit München. Tot mijn grote opluchting voelde ik na de transplantatie geen enkele behoefte om een Lederhose aan te trekken of fan van Bayern München te worden. En mensen met ernstige brandwonden zijn in veel gevallen enorm geholpen met de huid van iemand anders, die wel donor was. Nu is de huid dan eigenlijk ook een vitaal orgaan, maar ze wordt nogal eens overgeslagen in de discussie.
De voorbeelden laten ook zien dat veel mensen keyboardkrijgers zijn. De meneer die stelt dat het leven eindig is (hetgeen overigens, toegegeven, een diepe wijsheid is) heeft namelijk alleen maar een grote mond. Als er ooit iemand in een witte jas tegen hem zegt dat hij binnen afzienbare tijd zal overlijden als hij geen orgaan gedoneerd krijgt, weet hij niet hoe snel hij moet toestemmen. De persoon die geen orgaan van een moslim wil, zal geen enkel bezwaar aantekenen als zijn dochtertje een orgaan van een Iraans meisje moet hebben om niet te sterven. Mocht ik het mis hebben, dient hij in een dwangbuis te worden afgevoerd. De persoon die zich zorgen maakt over de bevolkingsgroei zal, mocht hij zelf een lever nodig hebben, opeens van mening zijn dat hij alléén nou ook weer niet het verschil maakt voor het wel of niet uitbreken van de Apocalyps.
Al deze mensen zijn keyboardheroes,. Als de shit hun eigen fan raakt, veranderen ze als bij toverslag in keyboardheroes on socks. Als je zelf met je snufferd voor het vuurpeloton staat, is het voorbij met de stoere teksten. Het enige wat je dan nog doet is om je moeder roepen. En om een nier.
