Buiten verdwijnt de wereld onder een deprimerend laagje natte sneeuw, maar binnen wordt de Californian sun weerspiegeld vanaf de hippe zonnebrillen van de beveiligers. Ik heb besloten dat ik voor de eerste keer ga kijken naar de live uitzending van de 83rd Annual Academy Awards, de Oscars. De rode loper lijkt me de voorbeschouwing onder de award shows en in dat geval net als bij een spannende voetbalklassieker niet te missen. Bovendien vraag ik me af of ik dit ooit nog een keer ga doen, dus dan maar all the way. Wat er precies ‘toe doet’ weet ik niet, maar met de tv aan en de laptop op schoot voor livestreams, realtime foto-updates en twitter kan ik ‘het’ in ieder geval niet missen.
Luchtkussen
Een uur na middernacht is het aantal binnenschrijdende celebs niet meer bij te houden. Er zijn veel rare jurken en ik vraag me af hoe je bepaalt welke met recht het predicaat afgrijselijk verdienen, en welke apart en gedurfd zijn en daarom wél mooi. Feit blijft dat Scarlett Johansson ook prachtig is als ze een gordijn draagt, dus de avond is in ieder geval al voor de helft gered. Met een diep uitgesneden paars jurkje zorgt Mila Kunis voor de andere helft. Als het weer licht wordt en het tijd is om naar bed te gaan na deze uitputtingsslag, kan ik in ieder geval fijn dromen.
Je kunt je voorstellen dat het bij deze editie gaat zoals altijd: Helena Bonham Carter heeft de verkleedkist van Dracula’s bruid geplunderd, de hugs en luchtkussen zijn larger than life en dus fake, en de Nederlandse presentatrice krijgt op de rode loper alleen nobody’s van een onbekende lowbudget nominee voor haar microfoon. Bridget Maasland doet vast haar best, maar de ontbrekende filmkennis en zinloze vragen helpen niet mee.
Spandex jumpsuit
De show opent met een filmpje waarin hosts James Franco en Anne Hathaway middels een green screen in enkele van de tien genomineerde beste films meespelen. Blijkbaar is het nodig dat eerstgenoemde in een scene van Black Swan rondhuppelt in een strakgesloten wit spandex jumpsuitje en later zelfs verkleed als Marilyn Monroe ten tonele verschijnt. Die jongen heeft zich blijkbaar zwaar verveeld tijdens de eentonige opnames van 127 Hours waarin hij vastzit in een bergspleet.
Zouden er ook speciaal geproduceerde million dollar reclames tussendoor komen, zoals bij de Superbowl? Gelukkig zorgt Film1 op deze momenten voor ultiem vermaak in de vorm van een ultratrage timeline van overpositieve tweets die niet anders dan hevig gescreend kunnen zijn. Welke liveshow heeft er tegenwoordig geen baat bij. Gelukkig houdt James Franco ons op de hoogte van wat er in het Kodak Theatre gebeurt tijdens de talloze onderbrekingen die pijnlijk duidelijk maken hoeveel eerder ik had kunnen gaan slapen als ze er niet waren geweest, en die elkaar beangstigend sneller opvolgen naarmate de belangrijkere Oscars in beeld komen.
Uitreikingen
De genomineerden verschijnen een voor een in beeld. Glinsterende ogen: tranend van spanning, emotie of gewoon doodop door de eeuwige rode loper- en zaalceremonie die er al op zit? Op quasi nonchalante wijze worden de namen van de winnaars voorgelezen. Waar zijn het tromgeroffel en de anticiperende stiltes waar die Amerikanen zo in uitblinken? Ik vind het allemaal niet heel spannend noch groots.
Sneller dan dat ze het zich bewust kon zijn slaat Melissa Leo haar handen voor haar mond nadat ze the f-word eruit gooit tijdens haar acceptance speech van het beste vrouwelijke bijrolbeeldje. Dit sterk staaltje gescripte spontaniteit is best grappig maar wordt echter gretig aangehaald door veel winnaars na haar, die vermoeiend grappen met een “ik zal het niet nadoen”. En het draaiboek mocht dan uitgelekt zijn, de kans dat iemand het geduld heeft gehad op een eerder moment het presentatieverhaal van de -nog net- levende legende Kirk Douglas af te luisteren is klein. Hij is tevens het bewijs dat oren inderdaad een leven lang blijven groeien.
Bonte avond
Tussen de uitreikingen door is er vermaak in de vorm van korte muziekoptredens en overdreven ingestudeerde dialogen, wat best vreemd is voor een filminstituut dat de hoogste kwaliteit in acteerwerk nastreeft en beloont. Wanneer zelfs Gwyneth Paltrow gaat zingen is het bonte avondgevoel compleet.
Gelukkig beginnen om vijf uur ’s ochtends eindelijk de uitreikingen waar het om gaat, uitgedeeld door de winnaars van vorig jaar. En natuurlijk wint Natalie Portman het beeldje voor beste actrice. De waterlanders tijdens een betekenisloos rode loperinterviewtje voorspelden al dat ze haar zwangerschapshormonen niet helemaal in bedwang had, en ze laat zich tijdens haar speech dan ook lekker gaan over iedereen binnen en buiten de filmwereld die zoveel voor haar heeft betekend. Colin Firth probeert het op de onderkoelde Engelse manier als hij zijn prijs voor beste acteur komt ophalen, maar met het beste talent van de wereld kan hij onmogelijk onderdrukken dat het hem niet koud laat. Ik had absurde taferelen verwacht waarbij het apenkooien van Roberto Benigni in het niet valt, maar dit is wel heel soppig allemaal.
Teleurstelling
Uiteindelijk is de Oscar Night zoals de Superbowl: veel mensen praten erover en zouden het graag eens live zien, maar helaas delven wij het onderspit als het aankomt op tijdsverschil en de combinatie met een kantoorbaan waar je enigszins productief behoort te zijn de volgende dag. Van de Superbowl weet ik het niet, maar deze Oscar Night is een deceptie van klein formaat. De live show is geen partij als je het jarenlang hebt gedaan met een vermakelijke compilatie van soundbites van nog geen twee minuten. De tussenliggende uren zijn namelijk niet zo bijzonder, ben ik vannacht achtergekomen. Wel behoor ik nu tot een select groepje Nederlanders dat zijn bioritme kapotmaakt in de naam van de, ehh.. nieuwsgierigheid. Ik ga slapen.
Of de winnaars terecht zijn kan Hedwig Wiebes niet zeggen – wel vindt ze Inception overrated, maar het inhoudelijk Oscarcommentaar is dan ook al door Rob Nijman verzorgd.
