Iedereen weet inmiddels dat de Canadese Rehtaeh Parsons op 17-jarige leeftijd zelfmoord heeft gepleegd nadat ze door vier jongens was verkracht en daarna anderhalf jaar werd getreiterd met foto’s van deze verkrachting, in real life en op Facebook. Voor degenen die dit dit soort dingen écht pas héél laat oppakken (ANP, De Wereld Draait Door, papieren Volkskrant, iedereen boven de 55) hier nogmaals het uitgebreide verhaal in hilarisch sappige tabloidvorm dus inclusief extraveel foto’s met onder elke foto onderschriften als “DESPAIR!”, “CRY FOR HELP!”, “SHOCKING!”.
Nu zit ik al jaren op internet en heb ik al veel gelezen en gezien qua WTF?, maar dit soort dingen zijn zo verbijsterend dat het meer lijkt op een soort fictie uit de Twilight Zone dan op iets uit de realiteit. Want hoezo besluiten jochies van 14(!) om samen met een even oud meisje dronken te worden en haar vervolgens groepsgewijs te verkrachten?
Als ik aan mezelf denk op 14-jarige leeftijd zie ik een keurig verlegen moederskindje (in polo en ruitjesbroek) dat nog nooit alcohol heeft gedronken, nog maagd is, en sowieso meer aan computers (Commodore 64 FTW!), tanks en vliegtuigen en brommerrijden denkt dan aan seks, laat staan aan groepsverkrachtingen. Wat precies is er mis in een samenleving waar 14-jarigen dingen doen waar volwassenen eigenlijk nog niet aan durven denken?
En dan verkracht je dus een dronken minderjarig meisje, met je vrienden, maar dan maak je er ook nog even foto’s van. Vanuit welke gedachte ontstaat zoiets precies? De gedachte “laat ik zelf maar zoveel mogelijk bewijsmateriaal verzamelen”? Of leven dit soort kinderen serieus in een wereld waarbij ze er oprecht van overtuigd raken dat het groepsgewijs verkrachten van een dronken minderjarige een deugd is inplaats van een misdaad?
Dat laatste zou nog wel eens kunnen kloppen. Zo werden de foto’s van de groepsverkrachting aan veel medeleerlingen doorgestuurd. Het was dus geen bewijsmateriaal dat per ongeluk was uitgelekt, nee, het was een soort trofee die vol trots aan iedereen werd getoond. En met evenveel trots aan anderen werd doorgestuurd. Er was kennelijk niemand die dacht “gunst, wat een verschrikkelijke plaatjes, laat ik eens naar de politie gaan”.
Zelfs de leraren van de school hadden niks door. Of het kon ze gewoon geen zak schelen, dat kan natuurlijk ook.
Nog gekker: nadat de foto’s maandenlang waren rondgegaan op de school van het slachtoffer, en het slachtoffer geestelijk volledig kapot was, begon de politie een onderzoek. Om de daders vervolgens weer te laten gaan wegens gebrek aan bewijs. Apart. Iemand doet aangifte van verkrachting, levert daar vervolgens foto’s bij waarop de daders volledig herkenbaar zijn te zien terwijl ze, lachend en hun duimen omhoogstekend, met de verkrachting bezig zijn maar er is toch gebrek aan bewijs.
Nu hoort u dus die tune van de Twilight Zone. Geniet er even van, het belooft weer een bizarre aflevering te worden.
Zeventien maanden na het voorval, het slachtoffer is inmiddels van school veranderd en heeft enige tijd suicidaal en wel in een inrichting moeten doorbrengen, pleegt het meisje alsnog zelfmoord.
Om haar dochter te herdenken en om er voor te zorgen dat dit soort zaken nooit meer worden vergeten, maakt de verdrietige moeder een facebook-pagina voor haar overleden dochter aan.
Waarop anoniemen op die Facebook-pagina komen melden dat “ze het verdiende om te sterven die hoer” en meer van dergelijke typische lafbekjeshaat.
Nog gekker: er wordt zelfs een tegenfacebook-pagina aangemaakt, om het inmiddels dode slachtoffer nog maar eens flink onder te zeiken.
Dus niet alleen is een meisje door een groep verkracht en vervolgens doodgepest maar ook wordt ze na haar dood zo openlijk gehaat dat zelfs de nabestaanden extra moeten worden gekwetst.
Hoeveel haat kan een kind eigenlijk bezitten? Wat is er mis met een samenleving die kennelijk kinderen op zo’n manier grootbrengt dat ze letterlijk van de haat leven? Is dat een ziekte, een teken des tijds, een bizarre anomalie, gewoon typisch het wezen mens of is het internet als katalysator van reeds bestaande haat?
Grote Vragen, voer voor Grote Denkers. Dus ik haak even af.
Als u toch denkt, neem dan even in uw gedachten mee dat dit zich allemaal afspeelde in het keurige Canada, u weet wel, dat land waar mensen nog gewoon hun huisdeur open laten staan als ze weg gaan en waar het zo relaxed leven is omdat de mensen er niet zo dicht op elkaar leven en meer van dergelijke Beloofde Land-clichés.
Succes met denken.
