Er is een nieuwe Coca Cola-reclame verschenen, ‘Move to the Beat of London 2012’. Aan het einde van die reclame staat echter geen linkje naar Coca-Cola.nl, maar een tekstje: “See the full story on Facebook.” Het is een trend die ik al langer waarneem, met name sinds ik zelf mijn facebookaccount aan de wilgen heb gehangen. In plaats van naar een eigen website, verwijzen steeds meer merken je naar Facebook, waar je het merk hopelijk zult liken.
Tell your friends!
Als jij Coca Cola zou liken, weet Coca Cola namelijk dat jouw vrienden in hun Newsfeed voorbij zien komen dat je dit gedaan hebt. En zij hopen vurig dat als jouw vrienden ook graag Coca Cola drinken, zij Coca Cola ook zullen liken. Hoewel het merk al vrij alomtegenwoordig is, hoopt het op deze manier dat je in de supermarkt misschien een keertje Coca Cola zal kopen – zelfs als je normaal eigenlijk Pepsi in huis haalt. Het liefst maak je dan ook een foto van jezelf met dit onkarakteristieke blikje Coca Cola, en zet je dit op Facebook. “Kijk nou wat ik gekocht heb!”
Facebook wordt op deze manier bijna een reclamezuil; jij verbindt je aan merken waar jij je als consument bij thuisvoelt – of dat nou Coca Cola of Whole Earth Cola is – en bouwt op die manier deels aan je eigen identiteit, en deels aan de naamsbekendheid van jouw favoriete merken. Merken maken uiteraard ook sterk gebruik van het idee dat zij kunnen bijdragen aan jouw identiteit, kijk bijvoorbeeld naar een reclame voor MTV Mobile en vergelijk deze met een reclame van KPN.
Wie koopt wat?
Facebook bewijst marketingafdelingen over de hele wereld een grote dienst. Door hun aanwezigheid op Facebook krijgen zij statistieken binnen over welke doelgroepen ze bereiken. Facebook wordt bovendien gezien als een waardevol nieuw reclameplatform, waar iedereen gepersonaliseerde reclames te zien krijgt van producten die bij hen passen. Het zijn maar kleine blokjes, maar de verleiding om te klikken op een reclame van Zalando waar een prachtig jurkje (of een stoer voetbalshirt) bij staat is groot genoeg om het als reclameplatform te laten werken.
Voor het uitstervende ras waar ik toe behoor – relatief jonge mensen die geen facebookaccount (meer) hebben – is Facebook bijna onmogelijk te ontwijken. Van een partner die een linkje doorstuurt naar een foto op Facebook tot vrienden die via het medium afspreken iets leuks te gaan doen – zonder jou, want je hebt geen Facebook – merkt de facebookloze jongvolwassene dat het eigenlijk heel onhandig is om zich zo noncomformistisch op te stellen. Maar ik heb het al druk genoeg met Twitter.
