Al Pacino heeft een nieuwe film te promoten. En zoals dat gaat bij Hollywood sterren, ze kiezen een stad in Europa uit en het journaille uit heel het continent mag twintig minuten op audiëntie komen. Twintig minuten voor vijf journalisten welteverstaan. Geen journalist die protesteert. Het zou ook zinloos zijn, voor jou tien anderen. Bovendien zijn het reisjes op kosten van de baas. Wie gaat daar nou tegen protesteren?
Al Pacino koos voor een stad in Italië. Land van zijn ouders en voorouders. Hoe ouder hij werd, hoe emotioneler zijn band met Italië werd. Hij pinkte met een zijden doekje een minuscuul traantje bij zijn ooghoek weg. De ruwe bolster, geboren en getogen in de Bronx, heeft een gouden hartje, dat is wel duidelijk. Hoewel het natuurlijk ook een fijn staaltje ‘method acting’ kon zijn. Dat is de ellende met die vermaledijde acteurs, ze bedotten je waar je bij staat. Interviews zijn ingestudeerde toneelstukjes.
Filmrecensent Floortje Smit schreef over Pacino’s nieuwe film Manglehorn in de Volkskrant. Met tegenzin begon ik de recensie te lezen want als Pacino iets gemeen heeft met zijn collega De Niro dan is het wel dat ze al jarenlang een scherpe neus hebben in het pikken van niemendalletjes. Niemendalletjes met grote budgetten, dat weer wel. Floortje Smit is gematigd positief over Manglehorn, Pacino speelt een sleutelsmid met een getroebleerd verleden. Al Pacino speelt sterk in een voor zijn doen ingetogen stijl, aldus Smit. Ze is alleen niet te spreken over het slot. Ze schrijft: Manglehorn ontpopt zich steeds meer als een egoïst met ongezond obsessieve trekjes. Ze vraagt zich af waarom we anderhalf uur van onze tijd in zo’n brompot moeten investeren. Een personage dat steeds onsympathieker wordt.
Volgens mij is de vraag stellen hem beantwoorden. Blijkbaar durft Manglehorn buiten de voorgekauwde kaders te denken. De film eindig niet bekoorlijk, de hoofdpersoon maakt geen ontwikkeling door waardoor hij toch de meest schattige opa van de wereld blijkt te zijn en in een hondenasiel de pootjes van gewonde viervoeters verzorgd. Geen happy end, geen edelkitsch.
Chapeau! Ik heb al een ticket gereserveerd.
