De internationale gemeenschap van homoseksueel geaarde mensen kon onlangs opgelucht ademhalen: Paus Franciscus blijkt in zijn opvattingen over hen een stuk milder dan zijn voorganger Benedictus XVI. Wat homoseksuelen zich überhaupt gelegen laten liggen aan wat “een oude man in een jurk in Rome” van hen vindt (de omschrijving van de Heilige Vader stamt uit die kringen, niet van mij), is mij trouwens altijd al een volslagen raadsel geweest. Zo zijn de geestelijken in, pak-‘m-beet, Iran volgens mij nog een stuk agressiever richting homoseksuelen, maar goed.
Vlak daarop vond in Amsterdam de jaarlijkse Gay Pride plaats. Dat kabinetsleden elkaar verdringen om toch door de snorrende camera’s vooral maar gezien te worden terwijl ze in alleszins decente kledij van hun verbondenheid met de goede zaak blijk geven, daar waren we inmiddels wel aan gewend. Maar dit jaar gaf ook de KNVB acte de présence, in de persoon van onder meer niemand minder dan bondsvoorzitter Michael van Praag, om nog maar eens te onderstrepen dat voetbal toch echt voor iedereen is. Ik vraag me af of de KNVB al een boze brief heeft geschreven aan voetbalanalist Ton Ojers, die in december jongstleden bepleitte om Marokkanen in een aparte competitie onder te brengen, met eigen scheidsrechters en eigen tuchtrechters, doch streng gescheiden van de rest van voetballend Nederland.
Gesterkt door deze jaarlijkse etalering van hun volstrekte normaliteit, blies de internationale homogemeenschap ten aanval op een ander vuiltje aan de lucht: de soevereine republiek Rusland. Hoe treurig het met de homorechten in dat land is gesteld mag bekend worden verondersteld. Ondanks een dappere interventie van onze onverschrokken minister van buitenlandse zaken Frans Timmermans, besloot de Doema, het Russische parlement, afgelopen zomer om een wet in te voeren die het propageren van homoseksualiteit strafbaar stelt. Onze minister van BZ was daartoe maar liefst helemaal naar Moskou gevlogen, hetgeen hem op Facebook veel kudos opleverde van zijn fanschare aldaar. “Ik bewonder u”, was nog een van de meer ingetogen blijken van waardering die hem daarbij ten deel vielen. De Russen zelf waren beduidend minder onder de indruk. Men had “per ongeluk” de vlag van Luxemburg opgehangen toen Timmermans uit de hemel neerdaalde (per lijntoestel welteverstaan) en na hem vriendelijk aangehoord te hebben, namen ze het wetsvoorstel uit het Kremlin ongewijzigd aan.
Dat zou allemaal nog tot daar aan toe zijn, ware het niet dat het IOC enige jaren terug reeds besloten heeft om de aanstaande Olympische Winterspelen te doen plaatsvinden in het idyllische Sotsji. En de Olympische Spelen zijn altijd een prima gelegenheid om wat propaganda te maken voor je eigen politieke standpunten. Daar kunnen Adolf Hitler, de Black Panthers en de terroristen van München 1972 een boek over schrijven. Dus pakte Stephen Fry, gelauwerd toneelspeler en komiek uit Engeland, de ganzenveer en schreef een brief aan het IOC en zijn eigen premier Cameron waarin hij pleitte voor een boycot van de Spelen in het o zo homovijandige Rusland.
Enige tijd terug deed Nederland een gooi naar de organisatie van het WK voetbal. Groot was de verontwaardiging in politiek Den Haag toen bleek dat in het bidbook grote concessies moesten worden gedaan aan de FIFA. Strafrechtelijke immuniteit voor FIFA-bazen, BTW-vrijstelling voor de FIFA en VIP-rijstroken voor hoge officials waren natuurlijk onaanvaardbaar: de FIFA had zich maar mooi aan de Nederlandse regels te houden, want we waren nog altijd baas in eigen land. Geheel in lijn daarmee was de consequente opstelling van de Nederlandse regering toen er in Turkije ophef ontstond toen bleek dat in Nederland pleegkinderen bij homoseksuele (dus ook lesbische) stellen geplaatst kunnen worden: wat in Nederland kan en niet kan, bepaalt Nederland zelf. Und das ist gut so.
Hoe anders klinkt dat nu ten aanzien van de Russische kwestie. De Russen moeten toch echt niet denken dat ze hun geborneerde, kleinzielige wetjes boven de charta van de Olympische Beweging kunnen stellen, dat zou echt te gek voor woorden zijn! Dat evenals Nederland Rusland een soevereine staat is, die zelf mag bepalen welke regels daar al dan niet gelden, is eventjes niet meer van belang. En hoe spijtig wij dat in het verlichte en verheven Westen ook mogen vinden: dat de homo-specifieke wetgeving in Rusland in lijn is met de wil van het Russische volk lijkt mij zeer waarschijnlijk. Desalniettemin acht ik het uitgesloten dat de Russische overheid atleten gaat arresteren of dat de atleten niet veilig zouden zijn tijdens de Spelen. Het zou de eer van Rusland te na zijn, dat er alles aan gelegen is om de wereld te tonen dat het grote sportevenementen veilig en vlekkeloos kan laten verlopen.
De opstelling van menigeen in deze zaak getuigt weer van de bekende, dubbel moraal van Nederland: wat Nederland doet, is welgedaan. Wij zijn de morele superkampioenen van de wereld en het staat ons vrij andere landen daarover duchtig de les te lezen. In Moskou drinken ze er nog eens een stevig glas wodka op. Ik hoop van het merk Stolichnaya. Nazdrovje!
