Dat kan al snel. Als je een beetje goed oppast, kan het nog lucratieve handel zijn ook. De zaak dient nu pas voor de rechtbank, het voorval dateert uit oktober 2011. Pelle (30 jaar) kijkt in die tijd regelmatig naar afleveringen van Peter R. de Vries. Hij is vies van kerels die ‘het’ met jonge meisjes willen doen. Ziet met regelmaat op tv, dat er gejaagd wordt op ‘een dergelijk’ pedofiel. Hij vindt het een goede zaak, dit soort smeerlapperij aan de kaak stellen.
Op het internet wordt tegenwoordig hard op zoek gegaan naar seks. En het is zo makkelijk. Pelle plaatst een advertentie op een site en vervolgens reageert Ed daarop. Ed is 45 en lust wel een jong ding van 16 jaar en laat dat nou net het meisje zijn van wie de advertentie afkomstig is. Er is wat emailverkeer, een afspraak wordt gemaakt.
Ed denkt goed na en ziet vlak voor de afspraak in dat hij toch beter niet kan gaan. Kan niet. Meisje is 16 jaar. Toch maar niet doen. Is beter.
Maar dan.
Ed krijgt vanaf het emailadres van het ‘meisje van 16’ een bericht terug dat hij niet te maken heeft met een meisje voor een seksdate maar met een ‘Pedofielen opsporing-instantie’. Die instantie klinkt niet vriendelijk in de mail, sterker: Er wordt Ed in niet mis te verstane taal duidelijk gemaakt dat zijn familie en vrienden en kennissen op de hoogte zullen worden gebracht van zijn plannen. De schrijver van de mail noemt daarbij dat hij vrienden heeft in Zwitserland en België. Met de oneliner: “Ik steek je huis in de fik” als afsluiter.
Ed kan ook kiezen om een bedrag á 2.500 euro neer te leggen, dan loopt het met een sisser af. Ed realiseert zich dat hij in vorig emailcontact aan het meisje zijn adres heeft gegeven. Het is kiezen of delen. Pelle wacht af. Tevergeefs. Ed is naar het politiebureau gehold. Smaadschrift, bedreigen, afpersen, zich voordoen als een meisje van 16 jaar, uitlokking. De bedreiger heeft prijs. Ter zitting verklaart hij dat hij zijn ongenoegen wilde uiten over mannen die op zoek gaan naar zulke jonge meisjes. Dat hij vindt dat er te weinig aan gedaan wordt.
Hoe komt het toch dat Pelle zover is gekomen om dit te doen. Een psychiater wil graag een milieuonderzoek bij Pelle doen, maar daar werkt hij niet aan mee. Wat wel duidelijk wordt is dat Pelle een pestgeschiedenis heeft en dat hij daar na jaren en jaren nog steeds erg mee zit. Nu iets minder dan bijvoorbeeld twee jaar geleden maar hij noemt het zeker zes keer ter zitting, en zijn advocaat ook. Neemt niet weg dat de psychiater tot een conclusie komt. Pelle zou een waanstoornis hebben. Wellicht gekoppeld aan schizofrenie, maar daar is meer onderzoek voor nodig.
Pelle zou volledig toerekeningsvatbaar zijn, verklaart de psychiater. “De relatie tussen waan en delict is mij geheel onduidelijk. De stoornis ‘waan’ kan daar niet de grond voor zijn.” Wanneer de officier zijn eis naar buiten brengt, zegt Pelle dat hij het daar niet mee eens is. Acht maanden waarvan drie voorwaardelijk.
OvJ: “Hij heeft bewust de keuze gemaakt om te dreigen, af te persen met mail. Helder.”
Mij verbaast het niet meer. Ik heb in al die jaren nog nooit maar dan ook nog nooit gehoord dat een verdachte géén spijt heeft en het absoluut nog eens zal doen.
Pelle: ”Ik heb spijt. Ik zal het nooit weer doen. Echt nooit meer.”
Pelle. Ik begrijp hem wel. Volwassen kerels die het willen op jonge meiden. Dat je met zulke lui wel klaar bent. Ik zie die lui regelmatig in de rechtbank. In hun keurig nette kleding met hun keurige trouwring om en hun gelukkige huwelijk en hun klasse baan. Ik zie ze te veel.
Karin Smalbil is rechtbankverslaggever in de rechtbank van Groningen en tevens columnist voor De Telegraaf Media Groep, Groningen Dichtbij. Op haar site: www.karinsmalbil.com kunt u haar artikelarchief lezen.
