PIJN.

Het leven, het leven… Sommige mensen krijgen kanker, anderen niet. Die krijgen AIDS of COPD. Of een huidziekte. Er zijn ook mensen die niets krijgen, maar die verliezen dan bijvoorbeeld hun favoriete familielid. Of een kind. Vreselijk. Net als verkeerd van je fiets vallen en tot aan je nek toe verlamd zijn. Altijd -1. Dan mensen zonder huis: die moeten op straat leven en eten uit een prullenbak, vet kut. Nog kutterder is het leven voor mensen die geen huis hebben, maar ook geen prullenbak of überhaupt een straat om op te leven. Deze groep mensen woont overwegend in Afrika. Daar hebben ze alleen zand. Inhumaan, dergelijke omstandigheden. Maar het állertreurigst, en dat is écht erg, is faam. Beroemd zijn, dat gun je niemand…

Jim Bakkum
Want wat moet dat vreselijk zijn; elke dag doen wat je leuk vindt, de voordurende pijniging van jezelf awesome voelen en daarnaast ook nog een trotse moeder hebben… Tergend. Jim Bakkum, om maar iemand te noemen, weet er alles van. Hij brak op zijn 15^e door via Idols en is sindsdien beroemd. “Vet kut allemaal”, stelt Bakkum in dit bericht. “Ik heb nooit echt een normale jeugd gehad. Op mijn 15^e ben ik begonnen met werken. Vanaf dat ene moment in Idols moest ik opeens een leven lijden vol momenten met mijn lul in de kut van verscheidene lekkere wijven en gratis bier. En vergeet die bakken met euro’s niet. Ik krijg er nog steeds een brok in mijn keel van…” Jim, ik snap je. Ik bedoel, de periode dat je havo-examen doet, een zomer naar Blanes gaat en dan een hbo-opleiding begint om er vervolgens achter te komen dat je dat net zo goed niet kunt doen: onbetaalbaar, dat wil je meemaken.

Tong op je ballen
De b0ys van Doe Maar konden 25 jaar geleden de druk die faam oplevert ook niet aan. En natuurlijk, toeren, shows doen, een nacht doorhalen en de volgende ochtend glimlachend een interview proberen door te komen ís slopend, maar écht slopend is de aandacht. Henny Dinges schreef er en nummer over: Eén nacht alleen. Is ook niet leuk, ‘s ochtends wakker worden en aan een verse scharrel moeten vragen of ze d’r tong van je ballen zou willen halen omdat jij óók wel eens uit zou willen slapen. Dat kan niet anders dan een hels gevoel zijn geweest voor die gasten. Man, en dan die Afrikanen maar zeikstralen om rijst en water. Je gelooft het haast niet.

Huilebalk
Wie ook niet met de druk van faam om konden gaan waren lui als Kurt Cobain en Amy Winehouse. Die gingen er van gebruiken. Die gingen er aan dood. Faam was hun kanker. Hun ziekte. Caleb, zanger van van Kings of Leon, ondergaat nu hetzelfde. Caleb trekt het ook even niet meer. De druk, de aandacht, het geld, de roem, het alles. Caleb gaat er van zuipen en vechten. Caleb loopt er het podium van af tijdens een concert. Caleb zorgt dat KOL hun hele toer door de VS af moet zeggen. Caleb, en ik zeg het niet graag, is een huilebalk. Een mietje. Een aansteller. Net als Amy, Kurt, Henny en Jim. “Moet ie maar minder zuipen, meer slapen en goed vreten” zou mijn moeder zeggen. “Dan kan je de hele wereld aan.” Zelfs faam. Dus boys, ook namens mijn moeder, stel jullie niet aan, doe gewoon je werk…

En nu maar hopen dat iemand over vier jaar een column als deze voor mij schrijft.