Wat zijn wij Nederlanders er af en toe toch goed in om onszelf vreselijk voor schut te zetten. Die acties waarvan je denkt, daar hoor ik dus even mooi niet bij. Dat je straks op zo’n mooie Europese boulevard loopt in de zomer, en dat je lachend wordt nagekeken: Ha, daar heb je weer zo’n Hollander. Sukkels. Je hoort het ze denken. En terecht.
Je hebt van die momenten dat je denkt, laat maar gaan. Hier hoor ik even niet bij. Deze week was er zo’n moment. Het Eurovisie Songfestival. Heel Nederland keek er naar uit. Dit jaar zouden we daadwerkelijk een goede kans hebben op de finale. Vorig jaar en het jaar daarvoor en het jaar daarvoor toch ook? Ja klopt, maar nu écht! Nou, niet dus.
Orgel
Hoe chauvinistisch je ook bent, het was zo’n moment om te verzwijgen dat je uit Nederland komt. Tussen alle pracht en praal kwam daar opeens Sieneke met haar lullige orgel. Waar normaal gesproken het reclameblok reden is om naar de keuken te lopen voor wat drinken, bood de opkomst van Sieneke reden genoeg om je glas nogmaals te vullen. Wat een droevige vertoning.
Dat het festival een extra deuk heeft opgelopen in haar reputatie, bleek al toen de voorrondes waren. Geen Gordon. Geen Edsillia Rombley. Geen Treble. Geen Hind. We doen het met Sieneke. Met wie? Met Sieneke. Sjalalie.
Ons Sieneke zou als negende komen, acht mooie opwarmertjes voor onze heldin. En inderdaad, mooi waren ze. We zagen prachtige vrouwen voorbij komen, uitgedost in mooie jurken, rondingen op de juiste plaats en ogen om in te verdrinken. We zagen traditiegetrouw de songfestivalnichten over het podium fladderen. Dat ze kunnen zingen is bijzaak. We zagen show. Omdat dat zo hoort.
Hoop
De anticlimax volgde. The Netherlands was aan de beurt. Cornald Maas wist zeker dat alle kinderen op The Netherlands zouden gaan stemmen. Ja hoor Cornald. Natuurlijk. Met een iets te strakke outfit betrad Sieneke haar strijdtoneel. Nog even dacht ik aan een grap, maar het bleek keiharde realiteit. Zette ze ons even mooi voor lul als Netherlanders. Wat een armoe.
Op een keurige, zelf uitgekozen vierkante meter zette Sieneke haar stapjes. Links, rechts, links, rechts. En zwaaien dat ze deed. Met haar armen. We zijn nooit sterren geweest, en dat hoeven we ook zeker niet te ambiëren. Maar als we er dan toch voor kiezen om mee te blijven doen, dan ook graag met wat overtuiging. Het lachertje van Europa zijn is, zelfs bij het Eurovisie Songfestival, natuurlijk niet de bedoeling.
Tijdens de onthulling van de finalisten hadden Cornald en co nog goede hoop. IJdele hoop wellicht. Ik ook, dat ze niet door zou zijn. Ik vond het best heftig om te constateren, maar ik was gewoon voor eliminatie van Sieneke. Omdat Sieneke mijn zomervakantie heeft verpest. En omdat ik plaatsvervangende schaamte had. Daarom.
Joost Bakker (21) is student journalistiek.
