Er is iets vreemds aan de hand met de verhouding tussen de verschillende landen binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Die verhouding wordt gekenmerkt door een grote ongelijkheid, die duidelijk in het nadeel van Nederland uitvalt. Nederland is het enige land binnen het Koninkrijk dat geen zelfbeschikkingsrecht heeft. De Nederlandse bevolking heeft namelijk geen enkele zeggenschap over de vraag of de banden met bijvoorbeeld Curaçao of Sint Maarten wel of niet verbroken moeten worden. Alleen de bevolking van die eilanden mag bepalen of Nederland zich ooit van hen los kan maken.
Dat de Nederlandse bevolking door deze ongelijkheid monddood is gemaakt en geen enkele invloed heeft op de manier waarop de banden met de overzeese gebiedsdelen vorm worden gegeven, wordt verdedigd door Minister Plasterk van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Hij wijst steeds op de verantwoordelijkheid die Nederland –gelet op de geschiedenis- ten aanzien van de eilanden heeft. Met andere woorden; omdat Nederland vroeger de voormalige Antillen heeft gekoloniseerd, heeft de Nederlandse bevolking een eeuwig durende erfschuld. Het is om de volgende redenen de hoogste tijd dat de minister dit misplaatste schuldgevoel laat varen.
Allereerst wordt onze democratie geweld aangedaan; niet de Nederlandse bevolking gaat over haar eigen toekomst, maar de bevolking van andere landen. Het is natuurlijk onhoudbaar om generatie op generatie op te zadelen met zo’n erfschuld als gevolg van het feit dat we honderden jaren geleden naar het Caribisch gebied zijn gevaren. Bovendien, als dit de kabinetslijn is, mag Nederland ook aankloppen voor geld bij bijvoorbeeld Spanje. Toen Curaçao in 1634 in Nederlandse handen kwam, was Spanje immers nog bezig met het bezetten van Nederland..
In de tweede plaats is inmiddels wel bewezen dat de zelfopgelegde verantwoordelijkheid voor de eilanden er niet toe leidt dat de situatie daar verbetert. Wanbeleid, corruptie, financiële drama’s en maffiapraktijken verdwijnen er simpelweg niet. Het Nederlandse verantwoordelijkheidsgevoel kan de chaos niet wegnemen, dus is het echt tijd om onze handen er vanaf te trekken.
Tenslotte versterkt het schuldgevoel van bestuurders als Plasterk de kwalijke slachtofferrol die nog altijd zeer sterk is op de eilanden. Nederland mag altijd geld komen brengen en problemen oplossen want die plicht hebben ons gezien het verleden zelf opgelegd. Zo blijft men natuurlijk veel te afhankelijk van Nederland, en wordt een gezonde instelling om zelfstandig de schouders er eens onder zetten en iets van je land te maken meteen in de kiem gesmoord. In plaats daarvan zitten we vast in een zeurcultuur.
Het betuttelende schuldgevoel van minister Plasterk heeft kortom een desastreus effect, en mag niet langer de basis vormen van het regeringsbeleid ten aanzien van Koninkrijksrelaties. De PVV zal de begrotingsbehandeling van dit beleidsterrein vandaag dan ook aangrijpen om de minister op te roepen zijn schuldgevoel ten aanzien van de voormalige Antillen te laten varen.
