Sinds ik kan praten, vertel ik aan iedereen dat ik geen kinderen wil. Ik heb niets met kinderen. Nooit gehad. Volgens mij vond ik kinderen ook niet leuk toen ik zelf nog kind was. Ik vond poppen dom en oppassen suf. Mijn gebrek aan kinderwens wordt altijd op dezelfde manier beantwoord. “Dat komt nog wel” hoor ik al zo’n 32 jaar. Als kinderloze vrouw word je voortdurend belaagd door drammers die vinden dat je moet gaan werpen. Persoonlijk vind ik dat nogal beledigend.
Natuurlijk veranderen meningen en voorkeuren. Mijn muziekvoorkeur is van pop naar rock naar house en weer terug naar pop gegaan. Mijn politieke voorkeur is verschoven van het socialisme naar het liberalisme, terwijl tegelijkertijd mijn denkwijze is verschoven van liberaal naar marxistisch. Aan mijn opvattingen over kinderen is in al die tijd nooit wat veranderd. Waarom zou dat nu ineens wel gaan gebeuren?
Voortdurend wordt mij onheilspellend beloofd dat mijn biologische klok zal gaan tikken. Deze klok is een sociale constructie om de ‘plotse’ kinderwens van kinderweigeraars te verklaren. Midas Dekkers schreef het helder op in De Larf. Geen enkele diersoort heeft een biologische klok. Dieren hebben de drift tot paren. Dat zit ingebouwd in de natuur en die drift kun je ook bij mensen waarnemen, vooral op de dansvloer zo tussen 2 en 3. Pas wanneer een vrouwtje zwanger is, maakt zij hormonen aan die haar aanzetten te gaan nesten. Het dierenrijk kent verder geen drang tot baren. Ik vind paren zonder baren een overwinning van de beschaving waar zoveel mogelijk gebruik van gemaakt dient te worden.
De ongevraagde druk om kinderen te nemen is van de zotte. Iedere keer als ik tegen iemand zeg dat het me leuk lijkt om een hondje te hebben, stuit ik namelijk op een muur van weerstand. “Zou je dat nou wel doen, je bent nooit thuis!” roept mijn gesprekspartner dan. Vergelijk dat met het nemen van een kind. “Je moet daar echt voor zorgen hoor, heb je er wel goed over nagedacht?” wil ik graag zeggen als weer een vriendin aankondigt bevrucht te zijn.
Het laatste wapen van de kinderpropagandisten is het idee van een “mini me”. Het wordt je voorgehouden dat een kind leuk is omdat een kind een miniversie van jezelf is. Het kulgehalte van dit argument wordt duidelijk wanneer je tegen een willekeurige vriendin zegt dat zij net haar moeder is – de ultieme belediging. Opgroeien betekent je losmaken van je ouders, eigen worden en afstand nemen. Om je bestaan op aarde blijvend te maken kan je veel beter een boek schrijven. Daar word je trouwens ook veel gelukkiger van (boeken krijsen bijvoorbeeld nooit).
Ik kan geen enkel argument bedenken waarom kinderen voor mij als kinderhater een goed idee zijn. Ik kan wel een boel redenen verzinnen waarom kinderen in het algemeen een slecht idee zijn. Overbevolking, milieubelasting. Je leven, je lichaam. Het nemen van een kind is een ultiem egoïstische daad. Het werkt vast goed om je huwelijk mee te redden of om je iets te doen te geven als je carrière wat vermoeiend is. Dat is verder prima, ik val mensen die kinderen willen niet lastig. Laat mij echter ook baas in eigen buik.
