Onze politieke correctheid heeft een politiek incorrect monster gecreëerd dat zijn weerga niet kent, getuige de rampspoed rond de Middellandse Zee. Vroeger ontleenden de meesten hun zekerheden en innerlijke veiligheid aan God of de Natie. De moderne mens heeft die verruild voor ‘de groep, ‘de anderen’. Daarom is hij weer net zo bang om de spraakmakende gemeente voor het hoofd te stoten als hij vroeger was voor God of de autoriteiten. Aldus Wim Rietdijk, cultuurfilosoof en wis-en natuurkundige. Denkers, kunstenaars en wetenschappers waren ooit de broodnodige luizen in de pels van de gevestigde orde en hielden ‘de groep’ scherp. Inmiddels zijn ze onderdeel van het establishment en ontkennen ze desnoods de zwaartekracht als het een prijs of subsidie oplevert.
‘Onze decennialange insteek Alle Menschen werden Brüder heeft inmiddels veel ellende veroorzaakt. Idealisme en ‘medemenselijkheid’ aan de oppervlakte maar direct daaronder hypocrisie en eigenbelang’
Dissidenten hebben we echter hard nodig, aangezien conformisme en inertie riskant zijn voor overleving en vooruitgang. Inzicht, kennis en wijsheid zijn helaas niet meer leidend en dogmatiek houdt ons dezer dagen in haar angstige greep. Doodzonde van die prachtige neocortex die in de loop van de geschiedenis is geëvolueerd en waarmee we ons bestaan zouden kunnen optimaliseren. Niet zozeer optimalisatie van magnetron of wegdek, maar voortschrijdend inzicht in de menselijke natuur en de wetmatigheden van onze soort.
De problematiek met de bootvluchtelingen illustreert op pijnlijke wijze hoe ver we zijn afgedreven van de kernbeginselen van het functioneren als gezonde groep. Hoe definiëren we eigenlijk onze groep, op welke schaal bestaat ze en wat zijn haar natuurlijke grenzen?
In de loop van de tijd zijn we op steeds grotere schaal gaan denken. Over de dorpsgrenzen, over de landsgrenzen en zelfs tot ver over de grenzen van het continent. Goddank hebben we tot op heden nog geen contact met buitenaards leven kunnen leggen, dan is de ellende helemaal niet meer te overzien.
We vinden dat ons vermogen tot empathie en ‘altruïsme’ recht evenredig moet worden opgerekt met deze megalomane tendens. Dat impliceert dat we dus oprechte emoties zoals ontzetting, woede en verdriet moeten voelen bij bootvluchtelingen die onze kant op dobberen. Benieuwd wie zonder knipperen kan zeggen dat hij echt is aangeslagen.
Ik voel in elk geval helemaal niets, behoudens een sprankje hoop dat het kabinet valt over deze kwestie. Het helpt patiënten altijd als ze zich realiseren dat gevoelens zich niet laten dwingen en dat je er niet op afgerekend kan en mag worden.
Leon de Winter verwoordt het scherp in een recente column:
“We verslikken ons in de dilemma’s die ontstaan door de botsing van legaliteit en menselijkheid. We verslikken ons in ons besef dat mensen gelijkwaardig zijn en dat schipbreukelingen gered moeten worden, maar dat een miljoen migranten – zo veel zijn er, en er wachten er nog meer dan een miljoen – in onze steden een leger van woedende kanslozen zal vormen.”
Onze decennialange insteek Alle Menschen werden Brüder heeft inmiddels veel ellende veroorzaakt. Idealisme en ‘medemenselijkheid’ aan de oppervlakte maar direct daaronder hypocrisie en eigenbelang.
We hebben valse verwachtingen geschapen bij mensen die het minder hebben getroffen dan wij en het is niet meer dan logisch dat ze onze kant op komen. Het is bijna Koningsdag, laten we zolders en schuren uitruimen om per Nederlands huishoudens minstens drie vluchtelingen een ‘safe haven’ aan te bieden.
Journaliste Tineke Bennema geeft in haar ogen het goede voorbeeld en biedt haar huis aan voor de opvang van vluchtelingen. Benieuwd hoeveel schapen haar voorbeeld volgen en hoe de situatie in huize Bennema zal zijn na, pak ‘m beet, een half jaar vluchtelingenopvang.
Ik moet onwillekeurig denken aan de satire van Arjen Ederveen, Geboren in een verkeerd lichaam. Een Groningse boer doet erg zijn best om met behulp van de moderne medische wetenschap en een heuse ‘cultuurtransplantatie’ zijn geluk te vinden als Masai.
Waar blijft eigenlijk het benefietgala waarin zoveel mogelijk BN-ers per sloep naar Lampedusa varen uit solidariteit? Giro 555 activeren, die speciale app, een tenenkrommend lied, de mogelijkheid om een Ford Tripoli te winnen en we zijn weer helemaal thuis via de buis.
Politiek correct denken zal misschien ooit bedoeld zijn om zoveel mogelijk mensen gelukkig te maken en zoveel mogelijk leed te verminderen, maar het resultaat is juist het tegenovergestelde. We kunnen onze groepswetten eindeloos ontkennen, maar de groep creëert uiteindelijk altijd haar eigen realiteit zonder rationele afwegingen of zij deugt of niet.
Laten we leren van Australië, dat uiteindelijk een veel menswaardiger beleid voert. We kunnen dan altijd nog Geer en Goor meesturen op zo’n boot, dan doen we tenminste toch nog iets correct.
