Het afgelopen jaar is het politiek gezien uit de klauw gelopen in Nederland. De PVV wil Iran bombarderen, Job Cohen trekt vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog (of de jaren dertig, dat blijft onduidelijk) en met de Provinciale Statenverkiezingen in zicht zal Alexander Pechtold ongetwijfeld ook weer vol op het orgel gaan met zijn anti-Wilders retoriek. Een fictief politicus zei daar ooit wijze woorden over. “It’s staged and it’s fake and it doesn’t mean anything.”
De toon verhardt
Het land is als een wilde aan het polariseren. De politieke verhoudingen doen terugdenken aan het het roerige jaar 2002 waarin de gehele gevestigde politiek over Pim Fortuyn heen viel. En Fortuyn over hen. Verschil met toen is dat het establishment niet een persoon aanvalt (Fortuyn) maar een gehele partij (PVV). Waarbij dient te worden aangetekend dat de PVV inmiddels ook bij de gevestigde orde van het parlementaire spectrum hoort.
Maar het gaat mij om de toon. En de kampen die inmiddels zijn betrokken. Als fervent twitterend politiek redacteur van HP/De Tijd zie ik de polarisatie dagelijks. Nadat ik zei dat ik de recente uitspraken van Cohen schandalig vond, kreeg ik twee soorten reacties. De eerste laat zich het beste omschrijven als: “Je hebt helemaal gelijk! Schandalig van Cohen, HIJ MOET KAPOT!!11!!!one!!!!” De andere reactie was: “Typisch rechts gebral van Paternotte. JE PROBEERT DE PVDA KAPOT TE MAKEN EN DAT IS SCHANDALIG !!!1!1!one!!!”
Geenstijl als baken van nuance
Bijna niemand twitterde: “Ja, opmerkelijke uitspraken van Cohen. Ben benieuwd wat hij nou precies bedoelde.” Of men staat, koste wat het kost, áchter de uitspraken van Cohen en ik ben een lul, of men vindt ze belachelijk en Cohen moet en zal kapot. Dat merk ik vaker. Als ik iets aardigs twitter of schrijf over Job Cohen ben ik een linkse klootzak, als ik iets positiefs zeg over Wilders een rechtse. Er is geen middenweg meer. Je moet of voor of tegen zijn, maakt niet uit wie ALS je maar kiest. In HP/De Tijd en op de website volg ik de lijn van Geenstijl: Tip of the Hat of een Wag of the Finger wanneer nodig; voor álle politici ongeacht van welke partij ze zijn. Geenstijl als een baken van nuance, wie had dat ooit kunnen denken?
Primary Colors
In de film Primary Colors (1998), geïnspireerd op de eerste presidentiële verkiezingscampagne van Bill Clinton, is de politieke situatie ook volstrekt gepolariseerd. De tegenstrever van de op Clinton gebaseerde Jack Stanton overlijdt tijdens de keiharde campagne aan de gevolgen van een hartaanval. Hij wordt opgevolgd door gouverneur Fred Picker. Picker, gespeeld door Larry Hagman, pleit in zijn eerste speech als presidentskandidaat de politieke verhoudingen te normaliseren. Even allemaal pas op de plaats maken, stoppen met moddergooien. Hieronder zijn toespraak. Ik hoop dat de dames en heren politici de tekst ter harte nemen. En de Twitteraars. En de kiezer.
De speech van gouverneur Picker
*uitbundig gejuich en geschreeuw wanneer Picker het podium betreedt*
“I wish everyone would just calm down a little. When I say “everyone”, I mean the press and the TV crews and all my colleagues and all the people who advise my colleagues.
I think we need to calm down some. You know this is a terrific country. But sometimes we go a little crazy. Maybe that’s part of our greatness, part of our freedom.
But if we don’t watch out and calm down, it all may spin out of control. The world is getting more and more complicated. Politicians have to explain things to you in simpler terms so that they can get their little oversimplified explanations on the evening news. And eventually, instead of even trying to explain they give up and start slinging mud at each other.
And it’s all to keep you excited, keep you watching. Like you watch a car wreck or a wrestling match. That’s just what it’s like, professional westling. It’s staged and it’s fake and it doesn’t mean anything.”
Bas Paternotte vindt dat Twitter een steeds grotere verzameling van gestoorde mafkezen aan het worden is. Verder huilt hij zich sinds vrijdag jongstleden iedere avond stilletjes in slaap omdat hij Femke zo mist.
