Ook de PVV is voor het verwezenlijken van haar ideeën aangewezen op samenwerking met andere partijen. En hoe oprecht de wensen om een verbod van de Koran, het sluiten van moskeeën of minder Marokkanen ook zijn, ze blokkeren ook maar het begin van regeringsdeelname.
Zorgen van mensen benoemen en problemen agenderen is de kracht van Wilders, maar zonder haalbare oplossingen komt er niets van de grond. “Dan gaan we dat regelen”, was de gemakzuchtige en loze belofte na het antwoord op de vraag over meer of minder Marokkanen. Natuurlijk ging de PVV dat niet regelen na die beruchte avond op het Plein in Den Haag, zondag precies drie jaar geleden.
Het gebrek aan verantwoordelijkheid brak Wilders in de campagne definitief op in het weekend van de diplomatieke rel met Turkije. Met misschien wel de meest doortastende aanpak uit zijn carriere, zette Rutte Wilders schaakmat. Rutte toonde durf en leiderschap in een zeer lastige zaak van nationaal belang en werd daarmee voor potentiële PVV-stemmers geleidelijk een steeds betere keus dan Wilders. Veel te weinig bestuurlijke ervaring en wapenfeiten breken de PVV uiteindelijk op.
Maar hoewel de PVV-stemmers hun wensen opnieuw zien stranden in de oppositiebankjes, is de populistische revolte met deze verkiezingen niet beëindigd. Geen verliezer groter dan de PvdA, maar ook de VVD verliest aanzienlijk. En zoals gezegd, de PVV wint fors.
Bovendien komt Forum voor Democratie vanuit het niets met twee zetels de Kamer in. Het dominospel van Rutte staat nog overeind, maar de maatschappelijke onvrede over ongecontroleerde immigratie, mislukte integratie en de macht van Brussel ook.
Die onvrede gaat niet weg, niet vanzelf. De brede coalitie die dit land straks gaat regeren, zal op haar beurt verantwoordelijkheid en durf moeten tonen op deze onderwerpen en zelf met echte oplossingen aan de slag moeten gaan. Pas als dat gebeurt zal de populistische revolte een zachte dood sterven.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl
