Vorige week schreef ik een, natuurlijk wat satirische, column over hoe Adam Curry zijn dochter Christina aan de Playboy had verkocht. Deze column was vrij expliciet en is diezelfde dag op het beeldscherm van @heemsboy verschenen: de beste man vond er weinig aan: zo tweette hij in een serie tweets naar me dat afzeiken ouderwets is, en dat eens iets niet kapot schrijven veel leuker is. ‘Fuck…’ dacht ik. Misschien heeft Heemsboy wel gelijk. Ik nam het oprecht serieus, Jan is namelijk Playboy-eindbaas. En zeg zelf: een tettenkoning laat je niet lullen. ‘Misschien moet ik dan deze week eens niet iets aan gort schrijven.’ sprak ik met mezelf af. Positief moest ik zijn, als ik Jan goed begreep. Wel, ik heb het geprobeerd, een vriendelijke column schrijven. En geloof me, dat was eigenlijk zo makkelijk nog niet.
Lachen met Daphne Deckers
Ik ben dus gisteravond met een laptop op schoot voor de tv gaan zitten en heb wat gezapt en geklikt tot ik een positief bericht of fijn gevoel voorbij zag komen waar ik me eens gezellig op uit kon leven. Al snel kwam ik dit bericht tegen: “Ik wil mensen laten lachen” was de kop. ‘Ha!’ dacht ik! ‘Een positief bericht! Hier moet ik wat mee doen!’ Totdat bleek dat het een quote van Daphne Deckers was. Deneuq? Daphne Deckers die mensen wil laten lachen? HOE DAN? De enige keren dat we om Dubbel D kunnen lachen is wanneer ze op de televee als een klein kind met zinnen staat te stuntelen, terwijl ze eigenlijk kordaat een in haar ogen te dik model wil afzeiken. Het is me uiteraard niet gelukt om over Daphne “iets leuks” te schrijven.
Glitters
‘Dan maar verder met alleen tv kijken.’ besloot ik. ‘Dat internet is een grote boze boel van negativiteit, daar schiet ik niets mee op.’ Ik zapte, maar wist niet waar te beginnen. Ik keek nog even snel op de Twitters waar de rest van Nederland naar keek. Dat bleek ene Edward Cullen in Twilight te zijn. Klonk goed, en ik besloot te kijken. Eindstand heb ik dik 45 minuten naar slecht acterende glittervampiers zitten kijken, in een film die steeds te blauw was door overmatig gebruik van een kleurcorrectie. Toen mijn vriendin vroeg waarom er dunne poep in de chipsbak zat, vertelde ik haar dan ook dat ik het, ondanks Twilight, niet in m’n broek wilde doen vanavond. Ik wilde positiviteit!
Moslimbobo
Terug naar het internet dan maar. Er móest iets geinigs te vinden zijn waar ik op een leuke manier over kon schrijven. Ik kwam de advertenties van Benetton tegen. ‘VET!’ dacht ik (dat denk ik dan echt). De Paus en Moslimbobo die elkaar plat op de muil zoenen. Vond ik geinig! Hier ging ik iets leuks over typen! Ik was over dit onderwerp zeer opgewekt, totdat ik me besefte dat het eigenlijk te achterlijk voor woorden was dat een fabrikant van lelijke truien twee religieus leiders met een miljoenenachterban er op moest wijzen elkaar niet te haten. En toen bleek dat de Paus zich beledigd voelde en Benetton de foto’s terugtrok, was ik helemáál klaar. Ik gaf het op, er kwam niks waar ik een bloemen-en-parfum-stukje over kon schrijven. Dacht ik…
Kerstmemmen
En tóen kwam ik het goede nieuws van gisteren tegen! Iets wat ik vrij laat pas zag. Ik had het over het hoofd gezien, gemist. Stom, stom, stom. Er werd al de hele dag over gepraat op de internets, en deze Jan Lul zag het natuurlijk weer rond middernacht. Waar heb ik het over? Inderdaad, het feit dat Stacey Rookhuizen in de Kersteditie van de Playboy staat dit jaar. Mooi, dat betekent dus dat we er afgelopen twee edities dik 30 jaar op vooruit gaan wat de kerstmemmen betreft.. Ik ben dan ook erg benieuwd naar volgend jaar, want ook dan ligt de Playboy ook gewoon in de schappen! Positief blijven! Toch, Jan?
