In Frankrijk speelt zich een kleine revolutie af. De keuze voor Emmanuel Macron als president van Frankrijk was al een grote verrassing, maar afgelopen zondag was de overweldigende overwinning van zijn partij La Republique en Marche een regelrechte aardverschuiving. De Parti Socialiste is volledig weggevaagd en ook het Front National en Les Republicains behaalden zeer slechte resultaten. Waarschijnlijk zal het Franse parlement na de tweede ronde massaal richting Macron marcheren. Men verwacht dat zijn partij maar liefst 75 procent van de parlementsleden gaat leveren. Een ongekend groot succes voor een partij die slechts een jaar geleden is opgericht.
En dat succes zal in het Rotterdamse stadhuis niet onopgemerkt voorbij zijn gegaan. Want ook daar zit een politicus die zijn eigen partij inmiddels is ontgroeid. De Rotterdamse burgemeester Aboutaleb is minstens zo ambitieus als Macron, en ook met zijn populariteit zit het wel goed. Nadat zijn benoeming in Rotterdam nog gemengde gevoelens opriep is Aboutaleb inmiddels populair onder alle Rotterdammers en zelfs bij alle partijen. Hoewel, misschien is Aboutaleb bij een partij iets minder populair. Namelijk bij zijn PvdA. Het sprookjeshuwelijk dat Aboutaleb ooit met deze partij is aangegaan lijkt inmiddels meer op een verstandshuwelijk
Dat bleek een week geleden nog maar eens toen Aboutaleb een interview gaf aan het AD. Daar adviseerde hij de partijen in Den Haag om de onderhandelingen met de PVV aan te gaan. Volgens hem had de kiezer nu eenmaal gekozen voor een rechts kabinet. En dat moest volgens hem gerespecteerd worden. Maar bij een ander onderwerp gooide hij pas echt een steen in de linkse vijver. Aboutaleb pleitte in het interview namelijk om objectiever te kijken naar het immigratiebeleid. Hij heeft namelijk de heldere visie dat solidariteit zonder draagvlak niet bestaat. Realiteitszin die nog niet bij elke linkse partij is ingedaald. To put it mildly.
Dat wil niet zeggen dat hij afscheid neemt van het solidariteitsprincipe. Integendeel, zou ik willen zeggen. Solidariteit is op andere manieren vorm te geven, dan alle vluchtelingen in Europa op te vangen. Opvang in eigen regio is niet onmenselijk. Sterker nog, mensen uit hun oorspronkelijke omgeving halen is hardvochtiger dan mensen een humaan bestaan aan te bieden in eigen regio. Dit hoeft geen verkapte bezuinigingsmaatregel te zijn. Opvang in eigen regio kost immers ook geld. Veel geld. Maar het levert ook veel op. Namelijk draagvlak voor solidariteit.
En het kan Aboutaleb ook veel opleveren. Als hij zich namelijk, net als Macron, verkiesbaar stelt zonder de log- en starheid van zijn eigen partij, gooit hij hoge ogen bij de volgende verkiezingen. Verkiezingen die, zoals we na het opnieuw klappen van de formatiegesprekken maandag maar al te goed weten, wellicht dichterbij zijn dan we voor mogelijk hadden gehouden.
