Yoko Ono is sinds gisteren de officiële co-auteur van de hippie smartlap Imagine. Het lied dat nooit ‘het knapperende haardvuur en de heldere sterrenhemel’ is ontstegen, is dus officieel het werk van een duo. Ongetwijfeld geschreven op een grammetje of wat wiet; de beste brandstof voor infantiele, en vooral ook valse, romantiek.
John Lennon draaide in het penthouse van het Carlton in Cannes nog maar eens een joint. Yoko keek in haar blote kont naar het gepeupel onder haar. John keek naar haar billen en zei ‘what shall we do babe, kill ourselves or save the world? Yoko antwoordde met een meisjesstem en getuite lipjes ‘Let’s save the world John’. ‘Okay babe, get my guitar. We’re on a mission!’ Vijf minuten later was het nummer min of meer klaar. Lennon belde naar de receptie en vroeg om twee flessen van de duurste champagnes die op voorrad waren. De wereld redden maakte dorstig.
46 jaar later wordt het nummer dus officieel aan beiden toegeschreven. Niet meer dan logisch. Alles wijst er op dat John en Yoko evenveel hebben bijgedragen aan het nummer. Er is zelfs een video opgedoken waar Lennon zelf toegeeft dat Yoko het concept voor het nummer heeft bedacht en de teksten geschreven.
Niets aan de hand zou je denken. Toch is dat wat kort door de bocht. Want overal, overal, overal, wordt geschreven over het co-auteurschap van Ono maar bijna nergens wordt het echte nieuws verteld. Want op dezelfde avond dat de National Music Publishers Association Ono haar credits geeft voor het nummer, maken ze ook bekend dat Imagine ‘a song of the century’ wordt! Het nummer dat de blauwdruk is voor vals sentiment staat volgens de Association nummer 30 op de lijst van beste popsongs ooit.
Het duo Lennon\Ono wordt hoger ingeschat dan het duo Lennon\McCartney. Hoger dan Jagger/Richards. Hoger dan alles van Leonard Cohen, Frank Zappa, Tom Waits en Andersson/Ulvaeus.
Als Ono ook maar een muzikale vezel in haar lichaam zou hebben, zou ze per direct haar co-auteurschap opgeven om zoveel onrechtvaardigheid in het land der muziek.
