Als ik denk aan Thierry Baudet denk ik aan een vroeg oud geworden twintiger die languit op een vleugel ligt en brutaal/dromerig de wereld in kijkt. Zijn knieën uit elkaar en de hakken van zijn kekke halfhoge laarsjes tegen elkaar gedrukt. De rechterhand losjes over de rand van de piano. Zijn middelvinger toucheert lichtjes een toets. Gerard Reve zou er mee wegkomen. Pim Fortuyn en Oscar Wilde ook. Zelfs, en misschien wel vooral, Boris Johnson zou er mee wegkomen. Thierry Baudet niet. Nog niet, schrijf ik er na enige aarzeling bij.
Thierry Baudet is op zoek naar een thuis. Naar worteling, hechting en binding. Zelf zegt hij daarover dat dat ongetwijfeld te maken heeft met de scheiding van zijn ouders. Een thuis is daardoor nooit vanzelfsprekend geweest. Hij is zoekende en heeft besloten dat het gebrek aan thuis gecompenseerd moet worden door van Nederland zijn ondeelbare huis te maken.
En ik kan niet anders concluderen dan dat Thierry Baudet met een emmertje water in de hand dat (t)huis aan het blussen is. Hij rent tussen huis en waterpomp en schreeuwt iedere voorbijganger toe dat ze moeten meehelpen om het huis te blussen. Maar de mensen lopend fluitend door. Met hun Bijenkorf of Primark tasjes kijken ze meewarig naar de dorpsgek in Corneliani. Een enkeling juicht de jongeman toe. Ze slaan hem op zijn schouders en zeggen: ‘ik sta aan uw kant. Ik ga aan de achterkant blussen met een waterkanon. Aan de zijde van blonde Geert. Houd u taai.’
De metafoor van het brandende huis gebruik ik niet voor niets. De inleiding van het partijprogramma van het Forum van Democratie lijkt namelijk op een brandbrief. Ze beginnen met de waarschuwing dat gevestigde media en de gevestigde partijen niet willen erkennen dat er een crisis is. Baudet en Hiddema, een rechtsfilosoof en een strafrechtadvocaat die anderen gevestigd noemen. Mijn gevoel voor absurdisme laat me glimlachen maar in feite is het triest. Lagere school demagogie. Maar daarmee is de inleiding van het programma nog maar net begonnen. Er volgt een ware litanie. Er is in Nederland een existentiële crisis die het voortbestaan van onze maatschappij bedreigt. We staan bloot aan massale immigratie. Terreurdreiging neemt verder toe. Soevereiniteit sijpelt weg. Kwaliteit van onderwijs holt achteruit. De zorg gaat gebukt. Het MKB wankelt en de veiligheid op straat wordt in hoog tempo minder. En dan hebben we het dus alleen nog maar over de inleiding. Verder dan deze inleiding ben ik dan ook niet gekomen. Nu al dreigde een zware depressie. Enige relativering zou op zijn plaats zijn.
Maar Baudet en zijn rechterhand Hiddema hebben aan relativering, net als aan bescheidenheid, een schurfthekel. In het geval van bescheidenheid vinden ze mij aan hun zijde. Bescheidenheid is een wapen voor de kwaliteitslozen onder ons. Ik wens ze dan ook de helft van mijn wijsheid en intelligentie toe. Dat moet genoeg zijn voor een zeteltje.
