Het zit er op. Ik heb in de afgelopen 28 dagen alle partijen langs de ‘Posset meetlat’ gelegd. En u weet wat ze zeggen: ‘It’s a dirty job, but the dirtier it gets, the tougher Posset goes!’ En dus heb ik het met veel plezier gedaan. Ik heb het allemaal voorbij zien komen. Van compleet geschift tot uitermate verrassend. Van vals tot hemelbestormend.
Mijn conclusie is dat ik niet graag zou zien dat we in Nederland met een kiesdrempel gaan werken zoals het CDA wil. Het is toch een democratisch feestje dat er 28 partijen meedoen aan de verkiezingen? Vaak tegen de klippen op. Hoewel ik wel gemerkt heb dat bijna alle partijen een enorm geloof hebben in eigen mogelijkheden. Meerdere malen kreeg ik mailtjes van boze mensen die vonden dat ik hun partij geheel ten onrechte nul zetels toedichtte. Ze zijn overtuigd dat hun partij het verschil gaat maken. En in alle naïviteit denken ze dat honderdduizenden Nederlanders het dat helemaal met hun eens zijn. Helaas.
Zelfs de partij Nieuwe Wegen van Jacques Monasch zal roemloos ten onder gaan. Ze komen in geen enkele peiling voor. En dat terwijl zij voor een nieuwe partij toch nog heel veel publiciteit hebben weten te genereren. Meer dan de helft van de partijen heeft geen enkele publiciteit gekregen. En toch was men boos op mij. Ik gaf ze wellicht wel aandacht maar niet op de manier waarvan ze gediend waren. En als ik dan meldde dat ze zich in hun handjes mochten knijpen dat ze überhaupt aandacht kregen werd men nog bozer. Maar zoals gezegd, ik ben tegen een kiesdrempel. Al die duizenden mensen rondom deze partijen die maandenlang hebben gedroomd van hun grote doorbraak. Ik vind het ontroerend en prijzenswaardig. Ik wil dat deze mensen niet ontnemen. Geen kiesdrempel is dus mijn advies aan alle toekomstige Tweede Kamerleden.
Mijn stemadvies is partij-overstijgend. Ik vind de meeste rechtse partijen te negatief over de integratie. Ik vind het geen compleet fiasco. Maar ik wil ook niet het tegenovergestelde beweren; namelijk dat het een groot feest is. Ik zie de problemen die we in Nederland hebben. Ik wil ook dat ze benoemd worden. De enorme oververtegenwoordiging van Marokkaanse jongens in criminaliteit is schrikbarend. Zeker als je bekijkt dat de jongste overlastbezorgers alweer de derde generatie is in Nederland. Je kan zonder overdrijving zeggen dat er iets grondig is misgegaan. Ook de weinige binding die allochtonen hebben met ons land, een land waar ze soms al hun leven lang wonen en waarschijnlijk ook de rest van hun leven zullen blijven wonen, stemt niet vrolijk. Maar dat alles leidt er niet toe dat ik ga stemmen op partijen met een negatief sentiment.
Ik ga juist het tegenovergestelde doen. Mijn stem gaat naar een Marokkaan die al decennialang laat zien dat hij een waardevol lid is van onze maatschappij. Iemand die met de poten in de modder staat. Iemand die wordt gehaat door zowel DENK als de PVV. Een islamitisch Tweede Kamerlid dat wedijvert voor homorechten. Een politicus die in zijn vorige leven als politieman in Amsterdam tegenover kutjochies heeft gestaan en werd uitgemaakt voor landverrader omdat hij zich inzette voor de veiligheid op de Nederlandse straten. In plaats van me te richten op individuen die niet willen meedoen, richt ik me op liever op mensen die wel mee willen doen. Omdat ik ervan overtuigd ben dat juist mensen als Khadija Arib, Ahmed Aboutaleb en Ahmed Marcouch ervoor kunnen zorgen dat ons land in de toekomst meer een eenheid wordt.
Ik wil dat wij als Nederlanders om deze mensen heen gaan staan. En dat we tegen zowel DENK als tegen de PVV roepen: blijf met je poten van deze helden af! Mijn stem gaat dus naar Ahmed Marcouch. Nummer 13 van de PVDA. Daarmee voorkom ik niet dat de PvdA wordt gemillimeterd. Maar ik zorg er hopelijk wel voor dat, zelfs als de PvdA zoals nu wordt gepeild terugvalt naar 9 zetels, de juiste kandidaat in de Tweede Kamer blijft.
