De verkiezingsuitslag van afgelopen woensdag is al tot in den treure geanalyseerd. Ik zal dit niet nog eens over doen. Ik beperk mijn analyse tot het meest opvallende gedeelte van de uitkomst. Namelijk de dood van het socialisme.
De Tweede Kamerverkiezingen brachten ons een verliezer die toch winnaar was en veel winnaars die toch hadden verloren. De VVD verloor minder dan verwacht (8 zetels) en vierde daarom uitbundig feest. D66, GroenLinks, PVV en CDA wonnen allen minder dan verwacht. Hun feestje was een façade. De polonaise dansen terwijl je vecht tegen de tranen.
Maar dit alles viel in het niet bij de totale ondergang van het socialisme in Nederland. Het echec was natuurlijk het grootst bij de PvdA. 29 zetels verliezen is een record dat nog lang in de boeken zal blijven staan. De campagne was dan ook niet om over naar huis te schrijven. De campagne slogan van de partij leek te zijn: We hebben het vier jaar lang verschrikkelijk gedaan. Weg met ons! Niet echt een instelling waar de kiezer op zit te wachten.
Toch had het kolossale verlies van de PvdA nog niet de ondergang van het socialisme hoeven te zijn. Er zit namelijk nog een die-hard socialistische partij in ons parlement. De SP had de nagels gescherpt en de bokshandschoenen uit het vet gehaald om de PvdA op te vreten. Maar het verlies van de PvdA heeft de SP absoluut niets opgeleverd. Sterker nog, ze hebben een zetel verloren.
Verschillende commentaren wijzen er op dat GroenLinks en D66 wel hebben gewonnen. Dat valt natuurlijk niet te ontkennen. Maar ik ontken wel dat dat socialistische partijen zijn. Het zijn beide progressieve partijen maar niet socialistisch. D66 is een liberale partij die met de hakken over de sloot links van het midden opereert. En GroenLinks is een mengelmoes tussen liberaal, groen, progressief en vrijzinnig.
Het echte socialisme zit aan het infuus. De SP zal terug moeten naar een nationaal georiënteerd, conservatief socialisme om weer een partij met potentie te worden. Hiermee kunnen ze weer gaan vissen in de vijver van ontevreden PVV kiezers. En de PvdA zal zich weer als grote progressieve partij moeten oprichten, met slechts een vleugje socialisme. Hiermee wordt men mogelijk weer een alternatief voor de huidige D66 en GroenLinks stemmer. Als beide partijen in de komende jaren geen duidelijk koers gaan varen zullen ze over een tijdje museumstukken zijn.
Overigens is het in Nederland op dit moment zo dat een goede partijleider tijdens verkiezingstijd zomaar het verschil kan maken. Wat dat betreft hoeft de PvdA nog niet te wanhopen. In het stadhuis van Rotterdam zit een absolute kiezersmagneet. Als de partij de tegenwoordigheid van geest heeft om zich de komende jaren helemaal te richten op het komende lijsttrekkerschap van Aboutaleb, kunnen ze over vier jaar zomaar de grootste partij van Nederland worden.
