Power is iets fascinerends. Sommige mensen, zoals Emile Ratelband en Dirk Scheringa, hebben het. Andere mensen, zoals Pieter Lakeman en Mark Rutte, niet. Mouammar heeft het ook. Ten eerste ken ik niemand wiens achternaam op zoveel verschillende manieren gespeld mag worden: Khadafi, Kahdafi, Kadaffi, Kaddafi, Gadaffi, el-Quaddafi, al-Quaddafi… De lijst in het groene boekje beslaat drie pagina’s. Dat moet hij ergens in een olieleveringsclausule doorgedrukt hebben. Ten tweede: hij woont in een tent en heeft geen opleiding, maar iedereen noemt hem kolonel. Zijn eigen groene boekje is in een kwart van de wereldtalen vertaald. Zijn paleiskelder ligt er vol mee. Ten derde: hij drinkt al meer dan veertig jaar uitsluitend verse-moedermelk milkshakes van zojuist bevallen Libische schonen, en als hij zijn dag niet heeft schiet hij gewoon een overvliegende Boeing 747 uit de lucht. Dan ben je toch een baas.
Fier
Ik zat net naar Mouammar te kijken, hoe hij zich in een stoet zilverkleurige Toyota-hummers door de kamelenzeikbruine straten van Tripoli liet rijden. Hij stond fier rechtop, bovenlijf uit het autodak, iets powerrr-achtigs te roepen. Zijn volgelingen stonden zwaaiend en juichend om hem heen. Ze deden me denken aan op gloeiende kolen dansende interim-managers tijdens een Tsjakka-seance, of Westfriezen bij de opening van een nieuw DSB-filiaal.
Op de achtergrond hoorde je het inslaan van een paar NAVO-bommen. Het deed Mouammar weinig. Hij stond daar breed grijnzend, duimen in de lucht. Hoe anders dan wijlen paus Johannes Paulus, dacht ik. Die stond ook wel eens te grijnzen met zijn duimen in de lucht, maar dan in een rijdende glazen vitrinekast. PJP had geen Powerrrr. In zijn nadagen stond hij helemaal krom in die kast te kwijlen. Gênant gewoon. Dat is dan de vertegenwoordiging van Jezus op aarde. Een pausmobiel van glas-in-lood was voor iedereen beter geweest. En die Ratzinger… Kan iemand Schwarzenegger niet vragen of hij paus wil worden? Ik heb gehoord dat hij even zonder baan zit.
Walvisje-prik
Weet je wie ook echt powerrr had? TEPCO! De Tokyo Electric Power Company had ooit zoveel powerrrr over dat op het duurste stuk grond van Tokio een knettergroot Nemo-achtig museum hebben laten bouwen ter ere van zichzelf. In dat Denryoku-kan wordt op acht verdiepingen vol vrolijk knipperende gadgets aan kleine Japannertjes uitgelegd hoe het komt dat hun kleine flatjes ‘s nachts verlicht zijn, hoe de figuurtjes op het stoplicht op en neer springen en waar de stroom voor walvisje-prik videospelletjes vandaan komt. Op de muren staan Japanse kreten als: “Elektrische energie is overal om ons heen!” en “Laten we vriendjes maken met elektriciteit!”. Grappig genoeg is er wel een hele verdieping gewijd aan echt werkende mini-windmolentjes en zonnepaneeltjes, maar de grootste powerrrbron van TEPCO schittert door afwezigheid. (Wacht! Weet jij het? Drie maal raden! Hint: als papa hem niet meer nodig heeft kun je er glas-in-lood mee maken! Wel oppassen hoor. Altijd eerst twintigduizend jaar laten staan.)
Denryoku-kan is al een tijdje dicht. Sinds de zeebeving is TEPCO’s powerrrlevel met een kwart gedaald. Ze staan in het geel. Als het straks zomer is zet Tokyo zijn airco’s aan en gaan ze in het rood. Analisten verwachten een powerrr-crunch.
Mouammars paleiskelder vol groene boekjes en dat Denryoku-kan doen me denken aan Hosni Mubaraks laatste speech. Het heeft iets te maken met positieve affirmatie en zelfsuggestie. Iets met kinderen die na een suikeroverdosis een uur gillend rondrennen en daarna huilend bij je op schoot kruipen. Iets met die zwarte grondstof uit Afrika waar wij in Europa rijk mee zijn geworden, voordat fossiele brandstoffen in de mode waren. Iets met machtswellust en door een koker kijken naar de knipperende lampjes op het het enorme bord voor je kop. Ik hoop dat een aardige mevrouw Hosni op dit moment in het ziekenhuis aan het troosten is.
