PowNed: “De 140-leestekens-generatie krijgt eindelijk een stem”, aldus reaguurder Gallisch in augustus 2009. Na 135 afleveringen Pownews en een bijna voltooid televisie- en radioseizoen is het tijd de balans op te maken. Heeft de 140-leestekens-generatie gekregen wat de ruim 50.000 leden is beloofd? Of zijn ze beroofd van een omroep in het zo verkalkte en verstarde Hilversum?
In het beleidsplan (lezen!) van PowNed stond het zo helder: “De netwerkgeneratie voelt zich niet serieus genomen door traditionele media. Het is niet vernieuwend en heeft te weinig diepgang. Wij willen niet telkens dezelfde gezichten”. Niet vernieuwend en te weinig diepgang. Het is de perfecte samenvatting van het eerste seizoen van omroep PowNed.
Opblazen van Hilversum
Als groot fan van GeenStijl was ik een van de eerste leden van PowNed. Een omroep die het verzuilde bestel komt opblazen verdient enkel steun. Zeker als ze beloven dat het inhoudelijk, scherp en satirisch wordt. En dat al enkele jaren hebben bewezen door middel van een uitstekend shocklog. Het beleidsplan mocht ik op een koude morgen komen lezen bij mede-oprichter @Superjan. Direct was ik enthousiast. Want Powned had een doel naast het opblazen van Hilversum: niet alleen zenden naar, maar communiceren met de eigen kijkersgroep. Samen met puike inhoudelijke programmavoorstellen rook ik direct vers gemaaid gras.
De vragen die PowNed in haar eigen beleidsplan stelt zijn uiterst relevant. Waarom heeft Den Haag bijvoorbeeld niet haar eigen Jeremy Paxman? Misschien PowNed, omdat het bij Jeremy Paxman niet begint bij vorm, maar inhoud. Rutger Castricum werkt andersom. In een lullig quizje over recente ministers bij De Wereld Draait Door had hij (op 38:25) nul vragen goed. Daar gaat mijn bullshitdetector, waarvan PowNed opmerkt dat jongeren van mijn leeftijd die van nature hebben, van rinkelen. Hoe kan iemand die niet eens simpele namen van ministers kan onthouden deze mensen scherp fileren?
Agendajournalistiek
PowNed wil afrekenen met agendajournalistiek, “dat leidt vaak maar tot inspiratieloze bagger van luie redacties”. Agendajournalistiek sluit niet aan bij de aard van mijn generatie die niet links of rechts, progressief of conservatief, maar issuedriven zou zijn. Niets is genadelozer dan feiten gebaseerd op cijfers. Turft u even mee? In april zond PowNews dertien maal uit. De vijf politieke figuren die het meest voorbij kwamen? Op één de PVV met Wilders, Rutte op twee, drie en vier zijn voor Leers en Opstelten en plaats vijf is voor Cohen. Drie van de vijf zijn grijze oude mannen met zeer belegen teksten. Rutte en Wilders zijn veertigers, maar of deze het nou aan aandacht ontbreekt? De rest van de itempjes: koninginnedag, ministerraad, het Wilders-proces, tweemaal een seksshop-item en als dieptepunt de jaarlijkse lintjesregen. Het ANP volgen met wat plat vermaak eromheen wordt tot standaard recept gemaakt voor een kijkersgroep die al teleurgesteld is in het medium tv.
Of kijk mee naar de uitzending van afgelopen vrijdag. Eerst een item over het feit dat de PVV in het college van Gedeputeerde Staten zit. ‘PVV NU DAN EINDELIJK AAN DE MACHT’, schreeuwde PowNews mij toe. Hoezo geen agendajournalistiek? En waarom dan enkel grapjes maken over de homoseksualiteit van een VVD’er en het kittige roze pakje van Laurence Stassen? Omdat het 6 mei is ook maar een verplicht itempje over Pim Fortuyn. Bij gebrek aan inspiratie werd een item van drie jaar terug van Rutger Castricum bijna letterlijk gecopypaste door Jan Roos. Gezellig met een bus vol zielige mensen Palazzo di Pietro en het mediapark aandoen. Gáááp. Dit is niet alleen agendajournalistiek, maar ook luiheid van het soort dat we al teveel zien op de publieke netten. Via een DM werd me duidelijk dat het team van PowNews dat zelf ook vond, maar de baas wilde het zo graag. Fail, hoezo een innovatieve netwerkorganisatie?
Kuifje in XXX-land
Niet alleen ik ben ontevreden. Ook bijvoorbeeld Marianne Zwagerman, die in den beginne betrokken was bij PowNed vindt dat de omroep haar kernwaarden heeft verkwanseld. Want er is nog zoveel meer om ontevreden over te zijn: Henk Spaan die een voetbalprogramma presenteert bijvoorbeeld. Wat zei PowNed ook alweer in haar eigen beleidsprogramma? “PowNed is gek op sport. Maar niet per se op de favoriete sporten van Mart Smeets. Dus na het schaatsen komt bij ons geen schaatsen en daarna schaatsen. We gaan op zoek naar Nederlandse sportsterren die Hilversum steevast links laat liggen”. Juist ja, voetbal i.c.m. Henk Spaan was duidelijk een ondergeschoven kindje.
Lid ben ik geworden van PowNed om programmavoorstellen als Kuifje in XXX-land te zien te krijgen, mini-documentaires van 25 minuten met het niveau van Channel 4. Lid ben ik geworden omdat ik content zou kunnen aanleveren, niet voor een minder versie van de Dumpert. Om met de iPad op schoot meer te kunnen beleven, niet om een hashtag te krijgen. Om de meta-data van de opgenomen items, niet om een paar tweets van presentatoren. Hoe komt PowNews tot stand, dat vind ik interessant.
Debielentelevisie
Maar vooral ben ik lid geworden omdat PowNed zelf uitstekend heeft onderzocht waar de ontevredenheid van (jonge) kijkers vandaan komt. De top-5 was een feest der herkenning. De Publieke Omroep is 1. niet vernieuwend 2. te plat, simpel, dom, heeft te weinig diepgang 3. doet te veel aan herhalingen 4. nemen standpunt in, links of rechts 5. hebben te veel amusement.
Door het uitblijven van journalistieke (virtuele) vernieuwing en het blijven volgen van de news cycle die je overal ziet pleegt het hoogverraad aan de eigen kernwaarden. Mijn generatie heeft er dus geen bondgenoot bij gekregen in Hilversum. Sterker nog: het neemt juist een plek in die nieuwe innovatie tegenhoudt. Het is voor de NPO de jonge excuustruus van Hilversum. Een excuus om verder niks te ondernemen op Nederland 3. De netwerkgeneratie krijgt daardoor dankzij PowNed debielentelevisie 1.0 voorgeschoteld. Shame!
Dit artikel verscheen eerder op de Tumblr van de auteur.
