Ik leg de stick neer en bereid me voor op drie lange minuten. Maar ik heb mijn pyamabroek nog niet opgetrokken of het staat er al:
Pregnant 3+
Ik plof broek en al weer neer op de bril. Duizelig. De test had ik gekocht, mezelf ondertussen uitlachend om mijn plotselinge paranoia. Soms is paranoia terecht.
Maar ik lach nog steeds. Lachend stap ik onder de douche, lachend stap ik er tien minuten later weer uit. Lachend kleed ik me aan, lachend loop ik naar mijn werk. Het is een mond-wijd-open lach. Een dit-kan-niet-waar-zijn lach. Maar een lach. Ik krijg een kind.
Unexpected news
De dokter, gewend aan Schotse gebruiken, vraagt tactvol “Is it good news or bad news?” “Unexpected news”, zeg ik met licht gevoel voor understatement. Maar bad news is het zeker niet.
Drie weken eerder zat ik hier ook al. Na een incident met een condoom en een morning-afterpil had ik tegen heug en meug besloten toch maar weer aan de pil te gaan. Ik kreeg een doosje mee met de opdracht mijn eerstvolgende ongesteldheid af te wachten. Dat is dan over negen maanden, het doosje een gedempte sloot met een verdronken kalf erin.
Laura schrijft over het geluk bij een ongelukje.
