De buurman aan de bar knoopt een gesprekje aan. Hij ziet er leuk uit, is langer dan de gemiddelde Schot (dat wil zeggen, langer dan ik – en dat is na een jaar Schotland een enorme pre), en het gesprekje is ook boven het niveau “Weertje hm?”, dus ik doe vrolijk mee, me afvragend of hij nou echt die inmiddels vrij opzichtige bobbel niet ziet. Of het feit dat het drankje dat hij zo vriendelijk aanbiedt te betalen alcoholvrij bier is geen alarmbellen doet rinkelen.
De voorstelling begint en ik keer terug naar mijn tafeltje. De MC vraagt vanaf het podium of ik een baby krijg. Voor het geval ik nog twijfelde hoe opzichtig die bobbel inmiddels is. Hij vindt baby’s heel lief, etc., etc., en merkt dat mijn aandacht getrokken wordt door één van de zangers.
“Foei dame, je moet denken aan de gentleman die dat in je gestopt heeft!”
Ik kijk veelbetekenend.
“Oh… er is geen gentleman?”
Ik knik.
“Oh… oeps. De volgende act is…”
In de pauze stommelt de barbuurman langs ons tafeltje, “Sorry! Ik wist niet dat je zwanger was….” en weg.
Laura schrijft over het geluk bij een ongelukje.
