Tweeëndertig weken zwanger. Of eigenlijk eenendertig weken en vijf dagen. Over twee dagen mag ik niet meer reizen, ik ben dus ruim op tijd met mijn remigratie. Met mijn overgebleven spullen in mijn barreltje rijd ik, ietwat hyper, naar Hull. De herfstdag doet alsof hij een zomerdag is en mijn voeten vinden dat niet zo prettig omdat ik alle schoenen die geen laarzen waren al met de verhuizers had meegestuurd. Zomerschoenen leken in een Schotse septembermaand immers vrij overbodig.
Ik stond zo te trappelen om te vertrekken dat ik geheel tegen mijn gewoontes in ruim twee uur te vroeg ben. Bij de kaartjescontrole vragen ze hoe lang ik zwanger ben. Eénendertig weken, hoezo? Of ik een doktersverklaring bij me heb. Nee, hoezo? Ik word teruggestuurd naar het verkoopkantoor. Mijn zwangerschapsdossier waarin staat dat ik geen potje sta te liegen wordt weggewuifd. Doktersverklaring of geen reis. En of ik dat soms niet wist, want dat stond duidelijk in de Terms & Conditions.
Oh, ja, de Terms & Conditions.
Vrijdagmiddag halfzes, hoogzwanger, alleen, op vijf uur rijden van mijn laatste huis wat nu echter niet meer van mij is, onderweg naar mijn nieuwe baan en de plek waar ik twee maanden later hoop te bevallen, en over twee dagen mag ik sowieso geen enkel vervoermiddel meer gebruiken dat me van een eiland af kan helpen. Eh, dus.
Gelukkig zijn verloskundigen mensen met nacht- en weekenddiensten. Aan de balie bel ik met het ziekenhuis waaraan mijn verloskundig centrum verbonden is. Een arts die ik nog nooit gesproken heb vraagt me hoe lang ik zwanger ben, of ik me goed voel, en of er verder bijzonderheden zijn. Die zijn er niet, maar al waren ze er wel waren ze er nu even niet. De verklaring zal zo gefaxt worden.
iPhone-foto
Een uur later is de verklaring er nog niet. Nog een uur en een telefoontje later ook niet. Nog drie faxpogingen later nog niet. Maar de receptiemevrouw van het ziekenhuis komt op een lumineus idee. Vijf minuten later ontvangt de verkoopmevrouw in haar email een met de iPhone geschoten foto van een handgeschreven briefje op NHS papier.
“I hereby testify that said patient is 31 weeks pregnant and is fit to travel.” Alles bureaucratisch in orde en ik rijd, toch nog geheel volgens gewoonte, vijf minuten voor het sluiten de boot op.
Laura schrijft over het geluk bij een ongelukje.
