Dus je bent net terug? 32 weken? En je gaat nu nog aan je nieuwe baan beginnen? En straks verhuizen? En full-time werken?”
Een licht bezorgde blik. Die nog ietsje bezorgder wordt:
“Oh je bent alleen? Een ongelukje? Maar je bent er wel blij mee? Dan vink ik even het vakje ‘gepland’ uit en het vakje ‘niet gepland, wel gewenst’ aan. Is het om je zwangerschap uitgegaan?”
Even in de war zeg ik nog ja ook.
“Weet je al wie je bij de bevalling wilt hebben?”
Goede vraag. Ik kom er al tijden niet helemaal uit. Vind ik het alleen fijner? Met een vriendin? Mijn moeder of zus? Inmiddels heb ik nog maar 6 weken te gaan, dus het zal tijd worden een knoop door te hakken. Bij iedere controle begint de verloskundige er weer over. Bij de derde keer zeg ik dat ik mijn moeder en zus in de buurt wil hebben en verder dan wil zien wat me dan fijn lijkt. Bij de vierde en vijfde keer nogmaals.
Sowieso, dat compleet uitgeschreven plan voor een gebeurtenis die je nog nooit in de verste verte hebt meegemaakt. Wat voor muziek ik wil horen (muziek?!), in wat voor houding ik wil bevallen (de minst pijnlijke), wat ik precies van mijn zorgverleners verwacht (goede zorg), hoe ik de pijn te lijf wil gaan (dat hangt af van de pijn).
32 weken zwanger, mijn huis opnieuw inrichten, een nieuwe baan (even) beginnen, de nesteldrang eindelijk ontketenen, al mijn vrienden weer zien – die bevalling die wacht vast nog wel even.
Laura schrijft over het geluk bij een ongelukje.
