Ik kom hem weer tegen. Het zinnetje “ik moet je spreken” werkt op hem uit als een vuistslag in zijn gezicht.
We hadden een paar erg gezellige avonden gehad op salsa gevolgd door twee officiële dates. De tweede dreigde veel te vroeg afgebroken te worden toen hij zijn laatste trein moest halen. Daar hadden we allebei te weinig zin in om verstandig te zijn en dus werd het een logeerpartijtje. En een incident met een condoom en een morning-afterpil.
Een dag voor de volgende afspraak had hij gebeld, dat hij, na een ellendig einde van een ellenlange relatie, absoluut vrijgezel wilde blijven voorlopig. Ik had geen zin in no strings attached-vermaak en dus zegden we de afspraak af.
En nu zitten we dus weer bij elkaar op een salsa-avond. Veel zeggen we niet.
I’m shellshocked. Yes, so am I. Can’t believe it. Nope. You sure? Yes. I took two tests. It’s so unreal. I know. – Stilte.
Hij vraagt om een paar dagen om dit door te laten dringen, de dagen die ik al gehad heb. We omhelzen elkaar en laten minutenlang niet los.
Laura schrijft over het geluk bij een ongelukje.
