Onder het genot van twee frisjes zitten we weer tegenover elkaar. Voorzichtig zegt hij dat hij toch echt geen relatie wil. Ik lach – een moetje, eh nee bedankt.
Hij ziet niet hoe hij een vader kan zijn: ik ga terug naar Nederland, hij blijft hier. Wat we ook proberen, hoeveel we ook zoveel mogelijk op en neer vliegen, het zal nooit genoeg zijn. Zal het niet alleen maar veel pijn opleveren? En dus wil hij een rationele keuze maken, nu hij het nog kan. Nu, als hij het kind nog nooit heeft gezien.
Ik had getwijfeld of ik het hem moest vertellen. Deze conclusie leek me waarschijnlijk. Een beetje onwenselijk. Een vader die vanuit Schotland co-ouderschap gaat eisen ook. Dus kon ik hem niet beter in het ongewisse laten? Nee. Wat voor beginnende moeder zou ik zijn als ik eigenhandig mijn kind iedere kans op zijn vader ontnam?
Dus ben ik een beetje teleurgesteld over zijn besluit. Maar hem ongelijk geven kan ik ook niet. Ik besluit het kind te houden. Ik besluit het in Nederland te krijgen. Veel keus krijgt hij niet, maar die keuze mag hij vrij maken. Weer laten we elkaar lang niet los.
Laura schrijft over het geluk bij een ongelukje.
