Twee vriendinnen zijn op de hoogte van het grote nieuws omdat het geheim uit mijn voegen barstte. En een sportcursus waar ik me op het laatste moment uit moest terugtrekken, wegens niet zo’n fijne sport voor baby’tje in de buik. En, natuurlijk, de kinderopvang.
Drie weken later zit ik eindelijk aan tafel bij mijn ouders. De hele dag heb ik al met mijn moeder over koetjes en kalfjes gekeuveld, in afwachting van mijn vader. Niet makkelijk.
Mijn wijnglas schenk ik haastig vol met water.
“Ik heb nieuws…”
“Als alles goed gaat…”
Ik kijk toch maar even op van het tafelkleed.
“… worden jullie grootouders.”
Wat verwacht ik? Misschien aanvankelijke shock. Wellicht een boze uitbarsting omdat beiden beschikken over mediterraan temperament en je nooit weet wat de schrik met iemand doet. In ieder geval uiteindelijk blijheid.
Maar ik zie vier stralende ogen. Dolblij. Grappend. Dat ik niet de enige ben in de familie. Dat ik me dan in ieder geval nooit meer zorgen hoef te maken over ‘de boot missen’.
En nuchter ook, binnen twee minuten gaat het over de benodigde verhuisplannen. En om de paar minuten herhaalt er één “ik ben echt heel blij!”
Ik ook. En de tante in wording ook.
Laura schrijft over het geluk bij een ongelukje.
