Mijn vriendin moest huilen gisterenavond. Dat is een slechte zaak. U moet namelijk weten dat mijn vriendin nooit huilt. Althans, tot gisteren heb ik het haar nooit zien doen. Het is een pittige vrouw. Tot voor kort boog ze nooit. Altijd een mooi, lief en blij meisje gebleven. En PvdA-wethouder Harrie Bosch? Dat is een boerenlul. Tot zover (voorlopig) het column-aspect. Nu eerst de harde feiten.
Ruim drie jaar geleden besloot de gemeente Utrecht dat het Wilhelmina Kinderziekenhuis aan de ABC-straat gesloopt moest worden. Dat zou zo’n zes weken in beslag nemen. We zijn nu drie jaar verder. Mijn vrouw werkt aan huis moet u weten, verdient haar geld in het pand dat ze van haar eigen centen heeft gekocht. Niet betaald door de overheid maar door haar eigen bloed, zweet en tranen. Vandaag boog ze, mijn vrouw. Het voortdurende sloopgeweld werd haar teveel. Rechtszaken, vragen in de Utrechtse gemeenteraad, advocaten. Het mocht overduidelijk niet baten. Ze schreeuwde, ze huilde. Daarom heeft ze heeft gisteren gebogen, maar is niet gebroken. Toch blijf ik haar tranen zien.
15.000 junks
Centrum Maliebaan is een instelling voor verslavingspsychiatrie in de provincie Utrecht. Enkele jaren terug leek het voormalig directeur Paul van der Linden een goed idee om midden in de oude binnenstad een nieuwe verslavingskliniek te bouwen. Met steun van de PvdA. Een capaciteit van ‘5500 patiëntbehandelingen’ per jaar. De PvdA besloot alle vereiste vergunningen af te geven, aan de burgers werd niets gevraagd. Diezelfde Van der Linden zei in de Volkskrant dat het ‘zeker’ is dat er overlast komt: “Handelaren weten echter als geen ander waar en hoe zij hun spullen moeten verkopen, waardoor in ziekenhuizen, opvang- en woonvoorzieningen, op de instellingsterreinen en aan de randen het soort overlast verschijnt dat inherent is aan drugsgebruik.” Of zoals Van der Linden het snedig samenvat: “Verslaafden zijn ziek en dat gedogen wij.” En dat dus in één van de oudste straten in Utrecht.
Mooi verhaal, toch? Niet dus. Gisteren bij de Albert Heijn even om de hoek, op de Twijnstraat, liepen verslaafden en psychoten die een mevrouw met een kinderwagen lastig vielen. Zij deed slechts boodschappen. De PvdA is hier dus vóór. Om de hoek zit de instelling voor gekke mensen, even verderop bouwen ze dus dat centrum voor verslaafden dat jaarlijks inmiddels 15.000 ‘patiënt-bewegingen’ zal faciliteren. Dat betekent dus op jaarbasis 15.000 junks in het Museumkwartier. Juist dé plek die de gemeente Utrecht aan de man wil brengen als een ‘internationaal cultureel centrum in de oude binnenstad van Utrecht’.
Ivoren toren
Meneer de PvdA-wethouder, Job Cohen heeft het niet gered. Uw Verlosser heeft het kruis niet eens gehaald omdat hij simpelweg te slecht was. Wellicht dat het eens tijd wordt dat u naar uw eigen positie gaat kijken. Uw directe baas heeft ook al laten zien niet geschikt te zijn. Misschien wordt het tijd dat u uit úw ivoren toren neerdaalt en kijkt wat er wérkelijk in de samenleving gebeurt. En vervolgens opstapt. Want voortdurend basht u de burger, die hard werkt om úw gemeentelijke belastingen te kunnen betalen, die keurig een borrel in het café drinkt in plaats van een spuit in zijn arm te rammen, die geen panden kraakt, vrouwen verkracht of een uitkering opeist, diezelfde burger die alleen maar wil dat zijn kinderen kunnen opgroeien in een veilige stad en niet wil worden afgetuigd in een no-go area in Zuilen, Kanaleneiland of Overvecht door ‘medelanders’ wiens loyaliteit ligt bij een land dat ergens in de Sahara ligt. En dan heb ik het nog niet eens over de weggepeste homo’s gehad.
Meneer de PvdA-wethouder. U heeft mijn vrouw laten huilen; daarmee bent u een stap te ver gegaan. Desondanks zal ik u geruststellen: ik zal de revolutie tegen u niet leiden. Dat past niet in de aard van mijn functie en in mijn karakter. In tegenstelling tot u ben ik daar ook veel te deftig voor. Maar ik zal die revolutie wél faciliteren. Door er over te blijven schrijven. Door eerbiedwaardige burgers die u afschrijft een stem te geven. Iedere keer als u of uw partijgenoot besluit een volledige oplage van een krant door de shredder te halen zal ik u er op aanspreken. Iedere keer als u wegkijkt wanneer een jonge moeder wordt lastiggevallen voor de Albert Heijn door een groep drugsverslaafden zal ik u er op aanspreken. Iedere keer wanneer iemand zich bij mij beklaagt over het mega-junkencentrum dat u aan het bouwen bent zal ik u er op aanspreken. Ich klage an, ú bent verantwoordelijk.
Verantwoordelijkheid
Meneer de PvdA-wethouder: het zal u sieren als u uw verantwoordelijkheid eens neemt. Ik buig niet voor terreur, en al helemaal niet voor de uwe. Joop den Uyl is al héél lang dood. Wim Kok doet inmiddels iets bij een grote bankier, Wouter Bos liet een kabinet vallen en vertrok als de bliksem, de staart schielijk tussen de benen, toen hij zag dat het mis ging. Onderwijl vochten onze jongens voor hun leven in Afghanistan. Maar u bleef zitten! U blééf zitten en wílde blijven zitten. Koste wat het kost.
Naschrift: Hieronder ziet u de mail die de top-adviseur van de Utrechtse PvdA-burgemeester Aleid Wolfsen mij deze zomer stuurde. Of ik, vanuit van mijn functie als HP/De Tijd-verslaggever, niet een keer een leuk stukje over Utrecht zou kunnen schrijven. Mijn antwoord leest u daaronder. Opklikken voor groot & leesbaar:
Bas Paternotte schrijft al sinds eind vorige eeuw over politiek en weet dus hoe de hazen lopen. Maar nog nooit heeft Bas, die PvdA’ers onder zijn beste vrienden heeft zitten, écht gezien hoe PvdA-regenten mensen kapot proberen te maken. In dit geval betreft het de auteurs eigen vrouw en begint zijn Italiaanse bloed te kolken. Stemadvies van Paternotte voor de toekomst? Alles wat u wilt, maar niet zo’n hufter van de PvdA. En het was een column. Dus.
