Het emotionele uiterste. Een speech van de Australische premier Julia Gillard waarin ze haar politiek opponent Tony Abbott keihard pakt op zijn eigen seksistische uitspraken, nadat hij iemand anders van misogynie beschuldigt. Een kleine ‘You go girl’ valt niet te onderdrukken als ze Abbott genadeloos aanvalt met zijn eigen spiegelbeeld. Heerlijk. Hoopgevend. Terecht!
Bam! Euforie. Vol tegen je kop!
We klikken een venster verder. Twitter is in rep en roer omdat er maar liefst vijf vrouwen, oftewel tien borsten, zijn aangeschoven bij Jeroen ‘The Peacock’ Pauw en Paul ‘What’s in a Name’ Witte_man. De vrouwen op Twitter zijn uitzinnig van vreugde over deze feministische overwinning. Althans, een deel van de vrouwen. Een ander deel weet niet hoe snel ze een of meerdere van de aanwezige dames moet aanvallen om vooral toch niet als feministisch danwel tolerant ten opzichte van de eigen sekse te worden ervaren.
Tok! Genant. Andere uiterste.
Het is ook oktober oftewel borstkanker ‘awareness’ maand. Emotionele uitersten in één begrip verenigd. Ten eerste, wat de hel heeft een borstkankerpatiënte aan awareness? Bestonden er echt mensen die dachten dat het een feestje was? Die niet doorhadden dat het meest geseksualiseerde lichaamsdeel van een vrouw echt stukken minder geil wordt zodra het je probeert te vermoorden van binnenuit? Ten tweede, wat hebben al die achterlijke roze lintjes en marketingstunts met de strijd tegen kanker te maken? Vrij weinig, zo ontdekten we vorig jaar, toen Stichting Pink Ribbon exact nul van haar miljoenen aan onderzoek bleek te spenderen.
Pof! Strijdvaardige schop onder je emotionele kont.
Kapot moeten ze! Al die marketingmutsen met hun gala’s en hun glamour en hun glitterende leegheid. Oorlog aan al die goed bedoelende schapen die liken en sharen tot ze erbij neervallen, maar geen enkele van de overvloed aan zielen kunnen redden uit de koude klauwen van wat een kutziekte is en blijft. Het maakt namelijk niet uit of kanker jonge pronte borstjes, of verschrompelde prostaten treft. Er gaan mensen aan dood die er bij lange na niet klaar voor zijn. Ouderdoms- of welvaartsziekte klinkt misschien lekker verstandelijk, maar leg dat maar eens uit aan de beeldschone cameravrouw van 29 die vorig jaar overleed aan een terminale tennisbal in haar hersenen. Of aan de dochter die vandaag haar vader moet cremeren. Haar held, haar mentor, ‘onspap’.
Whack! Daar is ‘tie dan, de genadeklap in mijn nek.
Het emotionele uiterste van verslagenheid. Van verdriet. Van onmacht. Van ik weet niets meer te zeggen, behalve:
“Lieve Willeke, het spijt me zo.”
…
Deze column werd vannacht uitgesproken in het WNL programma ‘Nog Steeds Wakker’ op Radio 1. Terugluisteren kan hier.
Joyce Brekelmans mag dan misschien bij tijd en wijle ietwat bipolair gedrag vertonen, zij is volledig ‘aware’ van alle soorten kanker en hoe kut het is als mensen waar je om geeft eraan bezwijken.
