“Weet je het nou nog steeds niet?” Verbaasd en geamuseerd hoort ze me uit. “Maar jij volgt toch alle kranten enzo? Hoe kun je dan nog steeds geen partij gekozen hebben? Of zie je door de bomen het bos niet meer?”
Niets is minder waar. Het bos strekt zich zichtbaar voor me uit en uit het geritsel van de bladeren leer ik genoeg over wat de bomen willen. Bovendien hangt er aan elke tak wel een mondige eikel die me ongevraagd stemadvies geeft.
Aangekoekte snotkorsten
Waarom dan toch dat zweven? Omdat de keuze die we vandaag maken voor velen geen natuurlijke is. Voor mij voelt het althans alsof ik word aangestaard door een groepje lelijke kinderen waarvan ik er hoe dan ook een als mijn eigen moet erkennen. En hoe hoopvol hun oogjes me ook aanstaren, het enige wat ik zie zijn de aangekoekte snotkorsten en krokodillentranen op hun gezicht en het vuil aan hun handen. Ik koester de afstand die er nu nog tussen hen en mij bestaat.
Het getuigt ongetwijfeld van een gebrek aan democratisch realisme, maar ik trek het verschrikkelijk slecht als mensen die letterlijk werk hebben gemaakt van hun idealen, in daden zo ver af staan van wat ze zeggen te beogen. De handtekeningen van GroenLinks en D66 onder het Lenteakkoord bijvoorbeeld, het riekt naar wanhoop. Is de trefbal met je gezicht opvangen of de sprong over de bok net niet halen echt stoerder dan gewoon op de bank blijven zitten bij spelletjes waar je niet goed in bent?
Klamme handjes
De sterkste jongetjes van de klas volgens de peilingen wekken elk op eigen wijze aversie op. De VVD van Rutte door continu tegen het astmatische pestkindje te roepen dat ‘ziek zijn een keuze is’ en dat als zijn vader maar wat harder zou werken als postbode dat hij dan vast ook zo’n mooie boot als oom Jort kon betalen. De PvdA door het naar adem snakkende jongetje zijn neus dicht te knijpen, terwijl zij ongevraagd vitaminepillen door zijn strot duwen en zacht sussend met hun klamme handjes zijn gespartel onderdrukken.
En ja, dat is overdreven en dramatisch én gechargeerd, maar om in de voor deze campagne zo kenmerkende basisschool terminologie te blijven; Zij begonnen!
Gruwelijk oneens
Feit blijft dat ik een van hen mijn stem ga geven. Er zijn drie partijen die een kans maken en alledrie hebben ze meerdere standpunten waar ik het gruwelijk mee oneens ben. De keuze die ik maak gaat hoe dan ook nadelige consequenties hebben voor de uitkomst die ik graag zou zien. Voor een dag zal ik dan ook begrijpen hoe moeilijk het is om ideeën door een politieke realiteit heen te persen. Om vervolgens, een dag later, alle lelijke kinderen mijn rug weer toe te keren.
Joyce Brekelmans zweeft momenteel de rij van het stemlokaal binnen.
